Polowanie na Rybi Ogon

Położona na przyjemnej wysokości (trochę ponad 800 m.n.p.m) Pokhara przyciąga głównie tych, którzy chcą odpocząć po/przed himalajskim trekkingiem wokół Annapurny. Ja przyjechałam tu, żeby zrobić sobie kilka dni przerwy od ciągłego przemieszczania się i popracować. Codziennie budziłam się z nadzieją na bezchmurne niebo i ładne widoki na ponoć najpiękniejszą górę świata i goniłam je pieszo i na rowerze w różnych częściach miasta, o różnych porach dnia, a miejscowi powtarzali:
„Chcesz mieć widoki, wróć w październiku”…

Planując podróż do Nepalu, nie wiedziałam, czy zdecyduję się na jakiś trekking. Od dziecka, gdziekolwiek się przeprowadzałam, mieszkałam blisko morza i nie przepadam za chodzeniem po górach, chociaż Himalaje to byłoby jednak coś- myślałam sobie. Pogoda zdecydowała za mnie. Poznałam tu kilka osób, które wracały właśnie z kilku-/kilkunastodniowego „spaceru” wokół Annapurny. Wszyscy to odchorowywali i wszyscy mówili, że tam wysoko widoczność jest świetna, ale wyłącznie przez parę godzin wczesnym rankiem, a potem już tylko chmury i deszcz, więc wszystkie ciuchy i sprzęt przemoczone. Spanie w mokrym śpiworze? Nie, to nie dla mnie.

Ponoć parę dni przed moim przyjazdem pogoda była o wiele lepsza, więc nie tracę nadziei na Rybi Ogon na horyzoncie (Machhaphuchhare zwana Fish Tail, wys. 6993 m.n.p.m, jedyna góra w Nepalu, na którą wstęp jest zabroniony). Niestety przez 10 dni pobytu niewiele się zmienia. Leje kilka razy dziennie i to porządnie, chmury bez przerwy zasłaniają masyw Annapurny. Co noc niebo rozdzierają błyskawice, rozświetając zarys potężnych gór, co przy zupełnym braku innych świateł robi piorunujące :), ale i dość przerażające wrażenie.

Marzec nie jest najlepszą porą na wizytę w Nepalu.

Turystyczna część Pokhary (Lakeside) to dość przyjemna okolica. Panuje leniwa atmosfera, nikt się nigdzie nie spieszy, kury pieją, na ulicach ludzie grają w badmintona, sprzedawcy (z wyjątkiem tych przybyłych z indyjskiego Kaszmiru) wcale nie są nachalni- chyba im się nie chce ;)

Dopiero o 9-10 rano główną ulicą jeżdżą school busy, zgarniając dzieci do szkoły- fajnie mają, że zaczynają tak późno.. Nazwy szkół wskazują na tęsknotę za zachodem: „Pokhara Cambridge”, „Disneyland College”.

W okolicy jest dużo rozrywek- można polatać na paralotni, wybrać się na wzgórze ze świątynią, pod wodospad, popływać łódką po jeziorze albo wybrać się na dziki rafting po rzece. Możliwości jest naprawdę sporo.

Poza tym Pokhara to idealne miejsce do zakupu pamiątek, sprzętu trekkingowego- plecaków, kurtek, śpiworów, butów itp. Znajdziecie tu podróby wszystkich sportowych marek świata, najpopularniejsza to North FaKe :))

A jak ja będę wspominać Pokharę? Wieczory przy świecy, i to nie ze względu na romantyzm, ale brak prądu, kompletnie ciemne ulice miasta o godz. 19 i powrót do mojego pokoiku z widokiem na jezioro na oślep, bez czołówki, bo ani razu nie pamiętałam, żeby ją ze sobą zabrać, kiedy w palącym jeszcze słońcu wychodziłam w plener.

Powercuty są codziennie o innej porze i nie wiadomo, kiedy się ich spodziewać, bo nie ma żadnej rozpiski. Łącznie prąd jest zaledwie kilka godzin dziennie. Wieczory są niemal zawsze pozbawione światła. Zaopatrzyłam się w świeczki  i przypominam sobie, że w Indiach też się przydawały, ale nie aż tak często! W dzień mam ochotę na soczek z papai, a tam „sorry, madame, no have, come back after 3”. Innym razem idę „after 3”, a tam „sorry, madame, only simply food, power finished for today” :) Co ciekawe, zawsze, gdy nie ma prądu, WiFi działa na najwyższych obrotach. Tak tu nowocześnie, o!

Rozpieszczam się kulinarnie, w ogóle nie myśląc o pieniądzach, ale i tak zamykam się z wszystkimi wydatkami w 50zł dziennie. Jako, że kuchnia nepalska ma niewiele do zaoferowania (pierożki momo; ponoć wcale nie nepalskie, a chińskie chow mein i parę zup na krzyż), zajadam się potrawami indyjskimi, włoskimi w nepalskim wydaniu (nie polecam :P), meksykańskimi…

Moją szczególnie ulubioną knajpką jest „Umbrella” w północnym Lakeside, prowadzona przez Nepalczyka i Rosjankę. Jedzenie mają ok (borszcz i chaburati!), troszkę droższe niż w innych knajpach, ale z zawsze świeżych składników, obsługa jest miła, ale przychodzę tu kilka dni z rzędu głównie dlatego, że jako jedno z dwóch miejsc odkrytych przeze mnie w Pokharze mają hamak. Hamak jest dla mnie nieodłącznym elementem raju. Bo od dawna wiadomo, że raj to nie miejsce na ziemi, a stan duszy. Tylko w niektórych jej miejscach łatwiej się do tego stanu zbliżyć ;)