Sign up with your email address to be the first to know about new products, VIP offers, blog features & more.

Co ja robię tu?!

Jak to się stało, że zamieszkałam w kraju, w którym wszystko jest odwrotnie? „Moja historia” – kolejny z projektów dla Klubu Polek na obczyźnie, prosto z Indonezji!

Był rok 2010. Właśnie obroniłam magisterkę, znajomi rozjechali się po świecie (w końcu studiowałam turystykę!), a ci, którzy zostali, rzucili się w wir pracy, pnąc się po szczeblach kariery, i nie mieli już czasu na spotkania. To był bolesny przeskok z beztroskiego studenckiego życia w to poważne, dorosłe. Do tego doszło złamane serce. Nic mi się w życiu nie układało tak, jak chciałam. Od kilku miesięcy pracowałam w biurze podróży, co kiedyś było moją wymarzoną pierwszą pracą po studiach, jednak rzeczywistość była o wiele mniej ciekawa niż oczekiwania. Siedziałam za biurkiem przez 8 godzin dziennie, na przedmieściach Poznania, w biurze, do którego mało kto zaglądał, i wertowałam jeden katalog za drugim, oglądając te wszystkie egzotyczne kraje na zdjęciach. Tajlandia marzyła mi się od dawna, jednak wydawała się taka odległa, nieosiągalna, bo zarabiałam całe 1500 zł na rękę. Udawało mi się nawet odłożyć z tego co miesiąc trochę grosza, ale w takim tempie na wymarzoną podróż musiałabym zbierać kilka lat. Wcześniej mieszkałam przez rok w Niemczech i wyjeżdżałam na wakacje do pracy do Norwegii, wiedziałam więc, że życie wcale nie musi tak wyglądać.

W końcu zdecydowałam, że muszę wziąć sprawy w swoje ręce, bo nikt tego przecież za mnie nie zrobi. Wręczyłam szefowi wypowiedzenie. Ten nie był nawet zdziwiony, chyba i tak wytrzymałam tam zaskakująco długo. Za miesiąc byłam już w drodze do norweskiego Tromsø, do miejsca, do którego rok wcześniej obiecałam już sobie nie wracać. Miasteczko przepiękne, chodziło bardziej o pracę, która była mocno poniżej moich kwalifikacji. Chęć szybkiego odłożenia większej gotówki wygrała jednak nad ambicjami. Po dwóch miesiącach miałam już sporą sumkę na koncie, kupiony bilet do Tajlandii i pierwszy wpis na blogu.

W listopadzie 2011 r. podekscytowana, ale też lekko przerażona siedziałam w samolocie do Bangkoku z biletem w tylko jedną stronę. Nie miałam pojęcia, na ile mi się Azja spodoba i ile zechcę tam zostać, jednak dawałam sobie nie dłużej niż kilka miesięcy. Zresztą na tyle miało mi wystarczyć pieniędzy. W podróży szybko odżyłam. Codziennie poznawałam nowych, inspirujących ludzi, co utwierdzało mnie w przekonaniu, że jest milion innych sposobów na życie niż przesiedzenie go za biurkiem w pracy. Byli tacy, co powtarzali mi „Taaa, jasne, będziesz podróżować całe życie. Emilka, ty niepoprawna marzycielko, zejdź na ziemię, wracaj do Polski i znajdź sobie pracę jak każdy normalny człowiek”. No właśnie, KAŻDY. Nigdy nie lubiłam podążać za tłumem. Nie przejmowałam się takimi tekstami i teraz współczuję ludziom, którzy tak gadali ;)

Po prawie dwóch latach włóczęgi po Azji (na której temat rozpisywać się nie będę, bo o tym jest blog) przerwanej powrotem do Europy w celach zarobkowych zachciało mi się pomieszkać trochę dłużej w jednym miejscu, nie opuszczając jednak jeszcze Azji. Wypadło na Indonezję, bo po pierwsze, to była wielka biała plama na mapie moich azjatyckich podróży, po drugie – właśnie tam znalazłam ofertę praktyki w marketingu, która, jak się później okazało, była jedną wielką pomyłką (firmy Internship Indonesia nie polecam nikomu), ale zapewniała mi na początek wizę dłuższą niż tylko turystyczna i (wydawałoby się) łatwiejszy start w zamieszkaniu w tak pokręconym miejscu.

Początki były kiepskie – w drodze z lotniska w Jakarcie na dworzec autobusowy zgubiłam telefon, a z autobusu do Yogyakarty (po 17 godzinach jazdy zadymionym autobusem-sauną, bez klimy ani otwieranych okien, w którym połowa pasażerów popalała fajkę za fajką) wysadzono mnie zaspaną na rogatkach miasta, podczas gdy Indonezyjczycy pojechali na terminal autobusowy – taki częsty azjatycki trik, mający na celu zdarcie z naiwnego białasa kasy za dojazd taksówką do miasta. Myślałam, że mój plecak zostanie wyrzucony za mną, bo tak też często bywało, jednak ten został w środku, a kierowca ruszył dalej. W niezasznurowanych jeszcze butach zaczęłam biec za autobusem. Na szczęście na dwupasmówce był korek i ten daleko nie zajechał, a pomogli mi biegnąc ze mną i waląc w drzwi busa chwilę wcześniej przeklęci kierowcy taxi, którzy mieli mnie przecież zaraz oszukać. Po tej akcji już miałam dość Indonezji. Na horyzoncie zobaczyłam jednak znajomy znaczek – wielkie żółte 'M’ i pomyślałam, że to jak oaza w tej miejskiej dżungli. Po raz pierwszy w życiu stwierdziłam, że kocham tę sieć fast foodów i ich darmowy dostęp do internetu ;) Stamtąd udało mi się wysłać wiadomość do Prama, mojego hosta z couchsurfingu. Mimo, że była 5 rano, on już nie spał, bo o tej porze wstawał na poranną modlitwę i zaraz po niej podjechał mnie odebrać.

Pierwsze dni upłynęły mi pod znakiem zastanawiania się „CO JA, DO CHOLERY, TUTAJ ROBIĘ?!”. Szefowa firmy, w której miałam staż, przez kilka dni z rzędu zbywała mnie, każąc mi przyjść do pracy „jutro”. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, jak długo może trwać indonezyjskie jutro :) Miałam więc dużo wolnego czasu, a natłok motorów i kobiet w chustach w tym wielkim mieście, które miało być najspokojniejszym z wszystkich na Jawie, mnie przytłaczał.

Dnia trzeciego wraz z moim hostem wybrałam się na cotygodniowe spotkanie couchsurferów, żeby nawiązać trochę kontaktów. Poznałam tam kilka sympatycznych, niewinnie wyglądających dziewczynek w chustach na głowach i dwóch chłopaków, z którymi rozmawiało się „po europejsku”. Jeden z nich wspomniał, że jest katolikiem. Nie jestem zbyt religijna, ale nieswojo czułam się w tym nowym dla mnie i tak obcym muzułmańskim otoczeniu, więc od razu zaskarbił sobie tym moją sympatię. Następnego dnia wybraliśmy się na koncert, kolejnego na wystawę sztuki. Aldy wciągnął mnie w świat artystów i pokazał, ile w tym mieście się dzieje. Co kilka dni zapraszał na otwarcia kolejnych wystaw swoich znajomych.

Dopiero kilka miesięcy później dowiedziałam się, że zagadał do mnie tylko na prośbę swojego nieśmiałego kolegi. A potem tak jakoś wyszło ;)

Praktyki miały potrwać trzy miesiące. Były świetną przygodą, ale wykonywana przeze mnie praca niewiele miała wspólnego z marketingiem. Do moich zadań miało należeć przygotowanie strategii reklamowej dla restauracji. Miałam na to mnóstwo pomysłów, ale niestety wciąż słyszałam, że są świetne, tyle że zaczniemy je realizować „jutro”, a dziś jeszcze postoję w drzwiach wejściowych z uśmiechem i każdego gościa przywitam wyuczoną formułką po indonezyjsku. Jak małpka na sznurku. Na dodatek polska firma pośrednicząca w tym wszystkim utrudniała mi przedłużenie wizy. Po dwóch miesiącach zrezygnowałam.

praktyki_Indonezja
wiecznie uśmiechnięta załoga knajpy

Jak na złość dokładnie dzień później zachorowałam na dengę. Nie do końca chyba świadoma, jak poważna to choroba, postanowiłam przeleżeć ją w łóżku, ignorując sugestię lekarza, że może lepiej byłoby położyć się do szpitala. Wtedy też jeszcze nie wiedziałam, że uprzejmi Indonezyjczycy często mają problem ze stanowczym przekazaniem informacji, gdy spotykają się z odmową, więc stwierdziłam, że skoro tylko tak lekko mi to sugeruje i nie naciska, to może wcale nie jest to konieczne. Następnego dnia Aldy, niepytany, wprowadził się do mnie, oznajmiając, że ktoś przecież musi się mną opiekować w czasie choroby. Tak po prostu przyjechał z ręcznikiem i szczoteczką do zębów, a ja w wielkim szoku, bo przecież dopiero dwa miesiące się znamy. Przez tydzień prawie nie spał, czuwając przy mnie, zmieniając zimne okłady na czole, wmuszając we mnie picie i pilnując, żebym brała paracetamol, jak tylko gorączka mi znów podskakiwała i zaczynało mną telepać. Po ponad miesiącu wyciętym z życia zdecydowałam się wrócić do Polski na kilka miesięcy, żeby o siebie lepiej zadbać i wrócić do pełni zdrowia.

Potem była Nowa Zelandia, która marzyła mi się na długo przed Indonezją i, jako, że już wcześniej dostałam roczną wizę working holiday, grzechem byłoby jej nie wykorzystać. Dotarłam tam krótko przed początkiem zimy, od której przecież uciekam jak tylko mogę. Mieszkałam i pracowałam w najpiękniejszej z możliwych okolicy, po dwóch miesiącach skończył się jednak sezon turystyczny, coraz trudniej było o pracę, a mnie znów ciągnęło do Azji. Nie jestem wystarczająco szalona, żeby zmienić w swoim życiu wszystko tylko i wyłącznie dla faceta. Ale… gdy uświadomiłam sobie, że Indonezja jest krajem rozwijającym się i jest tu wystarczająco miejsca dla każdego nowego biznesu, połączyło mi się to w całość. Przecież tego właśnie od dawna chciałam, być sobie szefem! Wróciłam na Jawę. Później okazało się, że prowadzić interesy z Azjatami nie jest wcale tak łatwo, jak się zapowiadało, ale skoro już powiedziałam 'A’…

Czasem tęsknię za Europą, ale w chwilach zwątpienia staram się doceniać, że kiedy tam pada śnieg, ja wygrzewam się na słońcu ;) Nie zamierzam tu osiadać na stałe (każdy tak chyba mówi swoją drogą :P), mimo to niedawno podpisałam kontrakt na wynajem domu na rok. DOMU, czaicie? Kiedy w Polsce stać by mnie było na to, żeby wynająć cały, wcale niemały dom i to z dwoma ogrodami? W salonie mam małą galerię sztuki, bo sprawca mojego zatrzymania się tu jest malarzem. Teraz nie wyobrażam sobie życia bez sztuki, brakowało w nim tego! Zaczęłam nawet sama coś tworzyć. Uczę się języka. Goszczę ludzi z całego świata. Jakbyście wybierali się do Yogyakarty, zapraszam!

Drini_beach

Co będzie dalej? Do tej pory bardzo nie lubiłam planować, teraz jednak mam zarys tego, jak chcę przeżyć kolejne kilka lat i wierzę, że uda mi się to konsekwentnie realizować. Lepiej jednak nie zapeszać, życie samo przecież pisze najciekawsze historie. W końcu przez lata zakochana byłam w Niemczech i swoją przyszłość widziałam w tym świetnie zorganizowanym kraju, a wylądowałam w najbardziej chaotycznym z możliwych…

Czytaliście już historie innych Polek rozproszonych po świecie? Niektóre z nich są naprawdę niesamowite!

Skomentuj wiola.starczewska Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

92 Comments
  • Połącz Kropki
    10 kwietnia, 2017

    Jaki motywujący wpis <3
    Zazdroszczę odwagi:)

  • Głodny Świata
    7 maja, 2016

    Kurcze, szkoda, że nie widziałem, że tam rezydujesz! Miałem małe problemy żeby złapać dobry vibe ;).

  • My mamy nadzieję też tam zamieszkać, ale na starość, jak już dzieci wyjdą z domu :) Ale teraz przynajmniej staramy się tam być jak najczęściej. W sierpniu znowu – tym razem Sumatra :)

  • Zazwyczaj spotyka nas to czego zupełnie się nie spodziewamy i pięknie :)

  • Łukasz Kędzierski
    6 maja, 2016

    Życzę kolejnych lat w równie pięknym miejscu

  • Aleksandra Jagoda
    6 maja, 2016

    Życzę Tobie kolejnych 33 lat w tym pięknym miejscu (bo to taka ładna i kompletna liczba )

    • Emi w drodze
      6 maja, 2016

      Nie, tylko nie to! :P Ja tu tyle nie zamierzam spędzić!

  • Angelika
    6 maja, 2016

    Ale czad! i tak jak Ty zobaczę w życiu coś więcej niż inni ;D

    • Emiwdrodze
      6 maja, 2016

      Takie nastawienie to rozumiem :) Powodzenia!

  • ag
    22 listopada, 2015

    hey,
    czy mogę zapytać czym zajmowałaś się w Tromso?

    • Emiwdrodze
      22 listopada, 2015

      Sprzątaniem hotelu z pięknym widokiem na fiord ;)

      • ag
        22 listopada, 2015

        dzięki za tak szybką odpowiedź :)

  • Aneta Hey ho!
    2 czerwca, 2015

    Łaał, po prostu szał ciał i uprzęży! Jestes niesamowita :D

    • Emiwdrodze
      9 czerwca, 2015

      oj tam, oj tam, dużo jest takich dziewczyn tylko nie wszystkie mają blogi! ;)

  • Piotrek
    8 maja, 2015

    Hmm… ciekawy wpis :)
    Mam jednak malutkie pytanie ;)
    W artykuke porównując pl do ind wspomnialas o dzieciach na ulicy itd.
    Język angielski jest w tym kraju standardem? Tzn kazdy mlody indonezyjczk sie nim normalnie posługuje?

    • Emiwdrodze
      9 maja, 2015

      Nie, zdecydowanie nie! W dużych miastach wykształceni młodzi potrafią się dogadać, choć często są nieśmiali, a dzieci nazywają mnie „misterem”, więc sam widzisz jaka ta ich znajomość języka jest – powtarzają to, co usłyszały w amerykańskich filmach ;) Oczywiście w najbardziej turystycznych miejscach – na Bali i w strategicznych punktach Jawy zawsze się ktoś mówiący po angielsku znajdzie, ale przed podróżą po Indonezji warto nauczyć się podstawowych zwrotów w bahasa Indonesia.

  • Survoje
    15 kwietnia, 2015

    Po pobycie w Indonezji wiem, co czułaś na początku! Byłam tam niedługo, ale dało się poczuć ich 'jutro’ i organizację w każdym zakresie (a raczej jej brak ;)). Tak czy inaczej, takie zachowania można odnieść do wielu więcej krajów Azji, jak np. Malezji gdzie obecnie mieszkam. Da się przywyknąć, prawda?

    • Emiwdrodze
      18 kwietnia, 2015

      oj, nie do końca właśnie, fazy akceptacji tego, co tu się dzieje, przychodzą i odchodzą falami :)

  • vecchio cucs
    6 lutego, 2015

    Pisz książkę dziewczyno , wdepnąłem tu przypadkowo szukając informacji nt dengi i siedzę już chyba 3 godziny łażąc po miejscach , w których przez chwilę byłem – czyta się świetnie , gratuluję pióra i szaleństwa

    • Emiwdrodze
      9 lutego, 2015

      Szaleństwa to się chyba nie gratuluje? ;) W każdym razie dzięki i zaglądaj częściej!

  • Dorota
    24 stycznia, 2015

    witaj nie znalam Twojego bloga wczsniej, trafilam dzis przez przypadek! Swietna historia z Toba :) i z Twoja Azja! Ja tez zraz z M. pewnego dnia (ponad dwa lata temu) rzucilismy wszystko i ruszulismy w swiat (tutaj nasza historia: travelnauci.blogspot.com.au -serdecznie zreszta zapraszam! :)). Mocno, mocno pozdrawiam!

    • Emiwdrodze
      24 stycznia, 2015

      W takim razie mam nadzieję, że będziesz tu wracać! :) Pozdro!

  • Oliwka
    15 stycznia, 2015

    Hej Emi! Świetna notka. Czasem zastanawiam sie jak potoczyły sie losy naszej polskiej, kopenhaskiej społeczności. Sztuka i sklepik z kawa, swietnie sie ułożyło, trzymam kciuki! Ja trochę podróżuje ale już nie to samo co z duńska wypłata hehe. Pozdrawiam!

    • Emiwdrodze
      21 stycznia, 2015

      Fajnie Cię tu widzieć, Oli! Z częścią ludzi stamtąd mam kontakt, ale o losach większości też nie mam pojęcia. Fakt, skandynawskie wypłaty to było coś… Tęskni mi się za nimi ;) Pozdro!

  • Karolina
    30 grudnia, 2014

    Cudownie czyta się Twoje wpisy! Sama nie mogę się doczekać, aż kupimy bilet w jedną stronę. Mam nadzieję, że szybko nie wrócimy do domu ;-) Obowiązkowo będę tu wpadać, powodzenia!

    PS. A gdybyśmy się wybierali na Jawę, wynajmiemy u Ciebie pokój :-) Co za cena, ech… Pomarzyć o takich w Europie!

    • Emiwdrodze
      30 grudnia, 2014

      Wpadaj, wpadaj! I tu na bloga i do mnie do Jogji :) 3mam kciuki za podróż!

  • Planners
    25 grudnia, 2014

    Gratuluję odwagi, na pewno jest tam zupełnie inne życie lecz myślę że interesujące i ciekawe. Ja tylko raz się odważyłem wyjechać daleko od domu, mianowicie na Alaskę w USA. Mieszkałem tam z tubylcami jakieś 4 miesiące. Było super.

    • Emiwdrodze
      25 grudnia, 2014

      Zawsze mi się Alaska marzyła! Skoro zrobiłeś już ten pierwszy, najtrudniejszy krok to teraz już z górki :)
      Oj racja, życie tu nie jest łatwe, ale nudę narzekać nie można :P

  • A.
    21 grudnia, 2014

    I tego (tysięcy fanów) Ci życzę. :)

  • A.
    20 grudnia, 2014

    Dzięki Emi za miłe godziny na Twoim blogu. Wróciłem właśnie z Azji. Byłem tam już drugi raz, Zgadnij kto mnie zaraził chęcią podróżowania po Azji Pd-Wsch. Szkoda,że nie udało mi się spotkać Cię w Kuala Lumpur. Tak nie wiele brakowało. Artur Malek.:)

    • Emiwdrodze
      21 grudnia, 2014

      Aż godziny! Wow :) Super wiedzieć, że mam takich wytrwałych czytelników :D Serio zaczynałeś od mojego bloga? Zaraz się chyba rozkleję! :P Szkoda, faktycznie, nie dałeś rady dojechać?

      • A.
        21 grudnia, 2014

        Za późno przeczytałem wiadomość. Tak, zaczynałem od Twojego bloga. Jako gość który jest z Zachodniopomorskiego a mieszka w Norwegii, chyba trudno się dziwić.:)

      • Emiwdrodze
        21 grudnia, 2014

        …i jeszcze podróżuje moimi śladami, ha! Żeby to tak wszyscy Pomorzanie mieszkający w Norwegii mnie czytali to miałabym kilka tysięcy fanów więcej ;)

  • Adrianna Suwald via Facebook
    12 grudnia, 2014

    Cóż ja mogę powiedzieć, świetnie, świetnie i jeszcze raz świetnie!

  • Adrianna Suwald
    12 grudnia, 2014

    Piękna historia i jaka długa! Takie lubię najbardziej! No i ci faceci… czego to my dla nich nie zrobimy? ;-) No i popieram postulat – pisz książkę! :D

    • Emiwdrodze
      13 grudnia, 2014

      Się cieszę, że jest ktoś, kto wciąż lubi czytać, bo znajomi mi zarzucają, że obrazków za mało, a za dużo tekstu! Ja uparcie powtarzam – to nie dla faceta, a bardziej dla biznesu, co ja bym przecież po powrocie do Polski robiła?

  • Anka
    11 grudnia, 2014

    Emi powodzenia :) ciesze sie ze ci sie uklada. A moze cie kiedys odwiedze… ;)

    • Emiwdrodze
      11 grudnia, 2014

      Akurat Tobie wierzę, szalona kobieto! Zapraszam i Tobie powodzenia też, chociaż nie do końca już ogarniam, gdzie teraz jesteś!

  • Paulina Pa via Facebook
    10 grudnia, 2014

    Wow! Powtarzam za wszystkimi – pisz książkę, będzie o niebo ciekawsza niż wszystkie te „Jedz, módl się i kochaj” ;) . Zazdroszczę i podziwiam. Nie kazdy ma tyle odwagi i samozaparcia ;)

    • Emiwdrodze
      11 grudnia, 2014

      Skoro tak mi to powtarzacie to pomyślę, ale najpierw jednak pozbieram do niej jeszcze trochę więcej opowieści ;)

  • Nasze Ślady
    10 grudnia, 2014

    Jej, zazdroszczę. Ja na razie nie mam takiej odwagi, ale kto wie co będzie potem … Ale na razie nie wyobrażam sobie swojego życia po studiach … :D

    • Emiwdrodze
      11 grudnia, 2014

      To się robi tak: w przypływie szaleństwa kupuje się bilet lotniczy, a potem to już nie ma odwrotu ;)

  • rosik93
    10 grudnia, 2014

    Chciałbym tak wyjechać na jakiś czas i pożyć w innym miejscu :)

  • Nika LV via Facebook
    10 grudnia, 2014

    Niesamowita opowieść i wiesz co? Tak sobie pomyślałam, ze chciałabym mieć taka przyjaciółkę jak ty, ale broń Boże nie córkę :))) Osiwialabym z niepokoju :)))

    • Emiwdrodze
      11 grudnia, 2014

      Wiem, wiem, mamy moich przyjaciółek za mną chyba nie przepadają, bo się boją, że mam na ich córy zły wpływ :P A moja jest najwyraźniej wyjątkowo dzielna ;)

  • Piotr Krychniak via Facebook
    10 grudnia, 2014

    piękna historia Emilia ..świetnie się czyta mam nadzieję, że zawitam do Was do Johgi przez airbnb za jakiś czas .. miałem tam być w tym roku ale tak się nie stało ..

    • Emiwdrodze
      11 grudnia, 2014

      dziękuję Piotr i też mam nadzieję, że się tu spotkamy :)

  • Piotr Goroh via Facebook
    10 grudnia, 2014

    Ja zadaję sobie to pytanie od 2009, i dalej siedze w Chinach bez odpowiedzi;) pzdr

    • Emiwdrodze
      11 grudnia, 2014

      Co te kraje w sobie mają, że się tyle narzeka na życie w nich, a uciec ciężko? ;)

  • aguadecocopl
    10 grudnia, 2014

    Swietna historia! A co dokladnie robisz teraz w Indonezji, jesli mozna spytac? Bo jakas prace pewnie masz obok rozkrecania biznesu z kawa :) ? A ta „Twoja” Azja chodzi nam po glowie juz od jakiegos czasu, bedziemy w kontakcie :).

    Pozdrawiamy,
    Kasia i Marek

    • Emiwdrodze
      11 grudnia, 2014

      Ja tu się produkuję o tym, jak rzucić pracę i do niej nie wracać, a wy mi z takim pytaniem? ;) Póki co jeden biznes mi wystarczy! Wpadajcie, Azja fajna jest, pozdrówki

  • Ania
    10 grudnia, 2014

    Super, będę cię częściej podczytywać, bo Indonezja jest jednym z nielicznych krajów w Azji Płd.-Wsch., w którym nie byłam:) Pozdrawiam!

    • Emiwdrodze
      10 grudnia, 2014

      Zapraszam! Póki co planuję przeskok z powrotem na Indie, żeby je w końcu nadrobić, ale będę je przełamywać co jakiś czas Indonezją. Na fejsbuku mnie więcej znajdziesz :)

  • Co za historia, książkę pisz!

    • Emiwdrodze
      10 grudnia, 2014

      Hmmm, chyba jeszcze nie czas na to, może na starość, jak uzbieram więcej takich historii ;)

  • Ania
    9 grudnia, 2014

    super wpis:)
    lubię tu zaglądać, szczególnie gdy w Polsce zimno i szaro.
    Czekamy na Ciebie z Lucjanem we Wrocławiu:D

    • Emiwdrodze
      10 grudnia, 2014

      Lucjan! Bardzo urósł? ;) u mnie też szaro teraz i pada, więc łączę się w bólu ;) Wrocław… kto wie, może w przyszłym roku… Ściskam Was!

  • marta.ninja (@marta_ninja_)
    9 grudnia, 2014

    Cześć Emi! Świetna historia, przeczytałam jednym tchem :)
    Przy okazji dodam, że dodałam Twoje airbnb do swojej listy na przyszły rok, kiedy to wybieram się na podróż dookoła świata :) Kto wie, może zawitam, narazie jeszcze nie podjęliśmy decyzji czy jedziemy do Indonezji czy nie.
    Pozdrawiam,
    Marta vel Ninja ;)

    • Emiwdrodze
      10 grudnia, 2014

      O jak miło by było! Podróż dookoła świata też mi się marzy! To może do zobaczenia :)

  • Magda
    9 grudnia, 2014

    Historia bardzo inspirująca.

    • Emiwdrodze
      10 grudnia, 2014

      mam nadzieję zarazić nią parę osób chęcią zmian w życiu ;)

  • Juz sie nie moge doczekac jak przeczytam! Przy okazji oznajmie Ci Emi, ze „Ciebie” sie w ogole super czyta i jak moge cos doradzic, to pisz ksiazke!

    • Emiwdrodze
      10 grudnia, 2014

      Dzięx Mery kochana :) książki na razie nie planuję, bo jak przygotowanie jednego posta mi kilka godzin zajmuje to nawet nie wyobrażam sobie, ile pracy byłoby z czymś dłuższym…

  • Blondynka z Krainy Teczy
    9 grudnia, 2014

    Kurcze – Emi, szkoda, ze mam tak malo czasu na Indonezje, omijamy niestety Yogyakarte… Pozdrawiam cieplutko z RPA, fajna ta Twoja historia ;-) Tak sie zebrac i wyjechac, nie kazdy to potrafi…

  • Zu
    9 grudnia, 2014

    Świetna historia! Trzymam kciuki za nowy biznes! I mam nadzieję że do zobaczenia na Jawie :)

    • Emiwdrodze
      10 grudnia, 2014

      no ja myślę! Ja 3mam kciuki za promo airasii :)

  • Ewa Janisz via Facebook
    9 grudnia, 2014

    co za historia! pięknie :)

  • agra77pl
    9 grudnia, 2014

    Cudna historia. Mam nadzieję, że gdziekolwiek nie wylądujesz w przeszłości będzie to równie fascynujące miejsce. I nawet wybaczam plagiat ;) prawie tytułu wpisu haha. Pozdr ze Szwecji.

    • Emiwdrodze
      10 grudnia, 2014

      Wiem, przepraszam :( Zobaczyłam Twojego posta już po opublikowaniu swojego. Pzdr!

      • agra77pl
        10 grudnia, 2014

        No Emi droga, zartowalam przeeeeeciez. Fajnie,ze sie nam to samo skojarzylo, choc Szwecja jednak mniej egzotyczna i odlegla niz Twoje okolice…

      • Emiwdrodze
        11 grudnia, 2014

        Pewnie każdy na emigracji prędzej czy później sobie takie pytanie zadaje ;) Tylko w niektórych krajach chyba częściej :P

  • wloskielove
    9 grudnia, 2014

    Wspaniała historia, gratuluję charakteru, upartości, odwagi i pomysłów na siebie :}

    • Emiwdrodze
      10 grudnia, 2014

      Charakteru to akurat nie ma co zazdrościć, mówią, że ciężki jest :P za to upartości mi nie brakuje, to fakt! Dziękuję :)

  • Slawatycka
    9 grudnia, 2014

    Odwazna z Ciebie dziewczyna Emilko, pozdrawiam goraco , bedziemy dalej sledzic twoje osiagniecia ….buziolki

    • Emiwdrodze
      9 grudnia, 2014

      to miło, wpadaj(cie) często! Pozdrawiam :)

  • wiola.starczewska
    9 grudnia, 2014

    A ja powiem ci, że wzięłam udział w tym konkursie za bilety KLM i na pytanie „co chciałbyś zobaczyć w Azji” napisałam, że moją przyjaciółkę. Więc uważaj! Jakby co, zgarnę tez Natalię:)

    • Emiwdrodze
      9 grudnia, 2014

      Łezka mi się aż zakręciła! :D Wiola czekam tu na was! ♡
      P.S. Z małym tylko wyjątkiem – nie hajtnę się na Bali, nie myśl sobie :P

  • Hi Bye
    9 grudnia, 2014

    Uwielbiam takie historie! Sama zresztą mam podobną ;) Zawsze mnie gdzieś ciągnęło i przez ostatni rok mieszkałam w RPA i Rumunii. Pozdrawiam ciepło i powodzenia życzę!

    Kasia

    • Emiwdrodze
      9 grudnia, 2014

      Ładny rozstrzał! Ciekawa jestem, dokąd trafisz w następnej kolejności :D
      Odsyłam pozdro, zawsze piszę, że zza równika, ale w końcu ktoś z tej samej półkuli ;)

  • Karolina Pierzchała via Facebook
    9 grudnia, 2014

    Świetnie się czyta! :)

  • Julia Raczko
    9 grudnia, 2014

    Cudownie Emi :) Od razu czuję, że lepiej się znamy :) A byłaś na tej Jawie już, jak ja tam byłam, dwa lata temu?

    • Emiwdrodze
      9 grudnia, 2014

      Dlatego też ja Ciebie tak lubię czytać ;) Nie było mnie tu wtedy jeszcze, pierwszy raz trafiłam do Jogji w maju 2013

  • Kasia Partyka
    9 grudnia, 2014

    Emi! mega się cieszę, że mogę napisać, że znam Cię osobiście! Jesteś odważna i zajebista! Bywam tu regularnie i nadziwić się nie mogę! Jak tylko będziesz w Trójmieście- nawet za 10 lat- daj znać! Z wielką przyjemnością ugoszczę tak fantastycznego człowieka :*

    • Emiwdrodze
      9 grudnia, 2014

      Kasia, to ja się bardzo cieszę, że zebrałaś się w końcu na odwagę i coś tu napisałaś, bo tak to skąd ja miałam wiedzieć, że mnie czytasz?! ;) Z wielką chęcią zawitam znów do 3miasta jak tylko będę w okolicy, bo każde nasze spotkanie wspominam świetnie, a Wietnam to już w ogóle na zawsze w moim ♡ ;) FANTASTYCZNA KOBITO!

  • Mama Globtroterka
    9 grudnia, 2014

    Gratuluję odwagi! Powodzenia.