Bodhgaya – gdzie Budda osiągnął oświecenie

Legenda głosi, że to właśnie w Bodhgai Siddhartha Gautama (później zwany Buddą) osiągnął oświecenie, medytując pod drzewem bodhi przez 6 lat. Od nazwy drzewa wzięło się ponoć jego imię i słowo „buddyzm”.
Słynne drzewo niestety nie przetrwało do dziś, ale zapobiegliwi mnisi rozsiali jego nasiona w miejscowości Anuradaphura na Sri Lance, a z niego z kolei przesłali nasiona z powrotem do Indii, żeby w tym samym miejscu posadzić jego potomka.

W miejscu medytacji Buddy postawiono stupę Mahabodhi, którą odwiedzają pielgrzymi z różnych buddyjskich krajów świata, a dookoła niego cały kompleks świątyń i mnóstwo klasztorów zbudowanych w stylu charakterystycznym dla każdego z państw, do których należą. Jest tu świątynia tybetańska, nepalska, tajska, a nawet bangladeska. Niektóre z nich oferują pokoje gościnne. Są bardzo skromne, ale udziela się atmosfera w nich panująca – bardzo polecam taki nocleg.

   

Jak to w Indiach, kontrasty są olbrzymie. Okolice świątyń są dość spokojne, można się tu wyciszyć i spędzić kilka przyjemnych, cichych dni, ale wypuszczając się kawałek dalej poza ścisłe centrum doświadczyć można Indii do kwadratu. Miałam wrażenie, że wszystko w Bodhgai jest jeszcze brudniejsze i bardziej śmierdzące niż reszta kraju, a żebracy i rikszarze bardziej nachalni. A może po prostu przejadły mi się te Indie? W końcu Bodhgaję odwiedziłam już pod koniec prawie czteromiesięcznej po nich tułaczki. Już w innych stanach miejscowi, słysząc, że wybieram się do Biharu (stanu, w którym leży Gaia i Bodhgaia, a także park narodowy Bandhavgarh), ostrzegali, żeby nie wychodzić tam na ulice po zmierzchu i uważać na siebie bardziej niż gdziekolwiek indziej, bo rzekomo dużo tu napadów rabunkowych. To samo powtarzali mnisi w klasztorze, w którym się tu zatrzymałam, dodając, żeby pod żadnym pozorem nie wypuszczać się rikszą poza miasto po zmroku jeśli mój pociąg z pobliskiego miasta odjeżdża wieczorem.

Jak dojechać do Bodh Gai?
Ciężko dostać się tam bezpośrednio, najlepiej pociągiem dojechać do pobliskiej Gai, a stamtąd wziąć rikszę – wiadomo, im więcej w niej ludzi, tym taniej, dobrze więc jeszcze w pociągu uzbierać grupę jadącą w tym kierunku, bo targować się było ciężko, nawet z pomocą miejscowego.