Agra i ikona Indii – Taj Mahal

Być w Indiach i nie stanąć przed ich najsłynniejszą budowlą? Mimo, że zdecydowanie wolę podróżować poza utartymi szlakami, tego miejsca ominąć po prostu nie było opcji. Zwany 'świątynią miłości’, Tadż Mahal został wzniesiony przez cesarza z dynastii Mogołów jako grobowiec dla ukochanej żony, która zmarła przy porodzie ich czternastego dziecka. Łączy elementy sztuki islamskiej, perskiej i indyjskiej i zbudowany jest z marmuru pokrytego kamieniami szlachetnymi.

Do Agry wybrałam się z Anią, koleżanką ze studiów, która była akurat na AIESECowym stażu w Delhi i miała ochotę wyskoczyć ze mną za miasto. Czasem fajniej się jednak podróżuje z kimś! Ania jest moją idolką, bo po świecie kręci się jeszcze więcej niż ja, po drodze pracując – przez Kubę i Boliwię dotarła niedawno do Brazylii i nie zdziwi mnie jakby jutro była już na innym kontynencie.

Przejazd pociągiem najtańszą klasą zajął nam jedyne parę godzin, bo Agra jest raptem 200 km od stolicy. Niektórzy turyści 'zaliczają’ tę wycieczkę w ciągu jednego dnia, my chciałyśmy pod Taj Mahal spędzić noc i wyruszyć na zwiedzanie rano, przed dotarciem tłumów i upału. W kolejce do kasy biletowej musimy ustępować miejsca babom przepychającym się łokciami, przyczepia się też do nas żebrzący dzieciak i dotykając i natrętnie zawodząc łazi za nami dobre pół godziny – prawdziwe Indie. W pociągu siadamy koło drużyny piłkarzy ręcznych i oddycham z ulgą, bo ich uwaga skupia się na Ani, której białą skórą są zachwyceni. Na szczęście ja zdążyłam się już nieco opalić ;) Mówią z pełną powagą „traktujemy was, białych, jak bogów”.

Na dworcu w Agrze widzimy, jak krowa łażąca po peronie porywa ludziom jedzenie z bagażu i ucieka! Gonią ją z kijem, biją, okładają, w końcu pokornie oddaje woreczek z niewinnym wzrokiem :D (więcej o indyjskich krowach tutaj)

Moje pierwsze wrażenie po wyjściu z dworca – ALE TU CZYSTO! Myślę sobie (naiwna ja!), że już całe miasto tak będzie wyglądać, w końcu gdzie jak gdzie, ale tu mają mnóstwo turystów i kasę. Największy syf zaskakuje nas jednak pod samym Taj Mahal. Nie mieści mi się w głowie, że parę kroków od takiej turystycznej machiny, za wejście do której kasują od białasów kilka indyjskich dniówek, rozciągają się takie slumsy. Zagłębiamy się w muzułmańską dzielnicę i ludzie zachowują się tam, jakby bardzo rzadko widywali obcokrajowców, dzieci do nas machają i wesoło krzyczą, a kiedy coś kupujemy, dostajemy uczciwą, lokalną cenę. Wygląda na to, że większość turystów jednak przyjeżdża tu autokarami tylko pod Taja, a kilkaset metrów dalej ludzie żyją swoim życiem jakby nigdy nic…

W tym brudnym mieście, które przebija chyba tylko okropny Ajmer, wypada moja ostatnia dawka szczepionki przeciw wściekliźnie. Nie mogę jej jednak znaleźć w żadnej z licznych aptek, a jak już znajduję, przynoszą ją ciepłą, przepraszając, że lodówka się zepsuła… Dobrą godzinę zajmuje mi znalezienie normalnie funkcjonującej apteki. I wtedy pojawia się kolejny problem. Farmaceuci nie chcą mi zrobić zastrzyku, bo nie umieją (!!!), a lekarza brak. W innych miejscowościach nie było z tym problemu, wbijali mi igłę (na szczęście do opakowania dołączona jest taka sterylna) na stojąco przed ladą. W końcu po okolicy roznosi się wieść, że biała szuka lekarza i przybiega jakaś kobita podająca się za lekarkę. Już po chwili widać, że ewidentnie nią nie jest. Nie umie mówić po angielsku ani nawet wypisać mi rachunku za zastrzyk! Dzieci robią to za nią, na małej karteluszcze i koślawymi literami, bo dopiero uczą się pisać. Po powrocie do domu tata mówi mi „nawet nie próbuj tego świstka wysyłać do ubezpieczyciela, bo wstyd, tylko się ośmieszysz”. Cała „dokumentacja medyczna” została jednak przyjęta i kasę mi oddali :)

Taj Mahal ogrodzony jest z każdej strony wysokim murem i pilnie strzeżony, ale można obejrzeć jego kawałek od tyłu. Wielu turystów w ten sposób oszczędza na drogim bilecie, ale kurczę no, nie po to przemierza się pół świata, żeby potem rezygnować z wstępu do takiego miejsca! Do kasy biletowej są osobne kolejki dla Indian i foreign tourists, tak samo w środku – my mamy do przejścia mniej, Hindusi muszą zasuwać naokoło. Ale w końcu płacimy więcej… Dużo więcej.

Jak większość pocztówkowych obrazków, mnie i ten rozczarowuje. Wiadomo, za dużo się od takich miejsc oczekuje… Jest mniejszy niż sobie wyobrażałam. Choć nadrabia swoją historią, nie powiem! Mimo, że zgodnie z muzułmańską tradycją cesarz Szahdżahan żony miał trzy, mauzoleum wybudował tylko tej jednej, ulubionej. 

Po wizycie w środku chcę kupić parę pocztówek w pierwszym sklepiku, z którego nikt nie wybiegnie, próbując zaciągnąć mnie do środka, jednak sprzedawcy są tu tak nachalni, że nie udaje mi się to. Trzeba stąd uciekać.

Co jeszcze warto zobaczyć w Agrze?

Na pewno Czerwony Fort, od którego odstraszyła nas jednak cena – bilet kosztował niemal połowę wstępu do Taj Mahal. Kawałek za miastem jest też Fatehpur Sikri – dawna stolica Mogołów.

Informacje praktyczne:

• Taj Mahal zwiedzać można od wschodu do zachodu słońca
• W piątki jest zamknięty, jako, że to wciąż obiekt kultu muzułman, a ci modlą się właśnie w piątki
• Podczas pełni księżyca można zwiedzać go także nocą, płaci się wtedy jednak pełną cenę za bilet i można tam spędzić tylko pół godziny
• Bilet wstępu dla obcokrajowców to 750 rupii, Hindusi płacą tylko 20
• Oficjalnie na teren Tadża nie wolno wznosić statywów do aparatu (i wielu innych rzeczy)
• Gdzie spać w Agrze? Zobacz hotele