Sign up with your email address to be the first to know about new products, VIP offers, blog features & more.

Bazar na kółkach, czyli indyjskie koleje

…a właściwie kołach, bo mowa tu o pociągu. W Indiach nie musisz iść na bazar, to bazar przychodzi do ciebie ;)
Poczytajcie, jak poruszać się po Indiach koleją i nie zginąć (na końcu wpisu praktyczne wskazówki, jak ogarnąć system rezerwacji biletów na indyjskie koleje).

posilek_koleje_indyjskie
Panowie wcinają obiad, chwilę wcześniej rozpakowawszy zawiązaną na supeł szmatę służącą im za pojemnik, a potem stół :)

Wersja dla bogatszych to obiad z dostawą pod nos – po południu konduktor zbiera zamówienia, kilka godzin później roznosi posiłki, a dopiero kiedy wszyscy zjedzą, robi kolejną rundkę i zbiera pieniądze.

Kiedy trzymałam w ręku potwierdzenie pierwszego biletu na „sleepera” (i to nie na papierze, ale na ekranie komórki, bo zarezerwowany był przez Internet! – sprawdza się tam sposób, który nie przechodzi jeszcze w Polsce…) na jazdę mającą trwać łącznie 30 godzin, towarzyszyło mi nieswoje uczucie. Lekkie przerażenie pomieszane z ekscytacją. Tyle się w końcu rzeczy o tych indyjskich kolejach słyszało… Na przykład TAKICH:

zatloczone_pociagi_Indie
fot. www.eioba.pl/a/3m0m/incredible-india

Albo TAKICH:

ludzie_na_dachu_pociagu
fot. East News

Ten ostatni obrazek zaobserwowałam raz jedyny, ale wtedy i Hindusi siedzący obok ze zdziwieniem podbiegli do okien. Jak potem mi tłumaczyli, zwyczaj jazdy na dachu mają świeżo upieczeni maszyniści po zdaniu egzaminu państwowego – w ten sposób świętują.

Okazało się, że nie taki diabeł straszny i wkrótce wręcz pokochałam przemieszczanie się po tym kraju pociągami właśnie, bo czas mija tam o wiele szybciej niż w jakimkolwiek innym znanym mi środku lokomocji.

Jakby podliczyć ilość godzin, jakie w tych pociągach spędziłam, wyszedłby z tego grubo ponad tydzień. W końcu Indie są olbrzymie i pokonanie niektórych odcinków zajmuje kilkanaście, a nawet i kilkadziesiąt godzin.

Rozgrywająca się w pociągu scena ze Slumdoga wcale nie jest przekolorowana – choć dzieciaków biegających po dachu nie widziałam, reszta mniej więcej tak właśnie wygląda:

Pociągi są przeważnie punktualne, baaaaaaardzo długie (po kilkadziesiąt wagonów), a mimo to zawsze zatłoczone – w końcu Indie to drugi na świecie kraj pod względem liczby ludności, a ich mieszkańcy wciąż dokądś jadą. Bywa, że śpią we trzy osoby na jednej leżance albo brudnej podłodze, bo o bilety ciężko – miejsca w sypialnym rezerwuje się z wyprzedzeniem nawet kilkumiesięcznym. Na szczęście jest kilka udogodnień dla turystów, które pozwalają zdobyć bilet nawet na dzień przed wyjazdem (wskazówki na końcu tekstu).

Nie ma się co nastawiać na poczytanie książki albo słuchanie muzyki w trakcie jazdy, bo spokoju raczej nie zaznamy, szczególnie na mniej popularnych turystycznie trasach. Jakby mało było tego, że dorosły, niby poważny facet siedzący obok odtwarza z komórki hinduskie zawodzenia na cały regulator, to co chwilę ktoś podchodzi, zagaduje, choćby miał zapytać tylko, skąd jestem, bo na tym kończy się jego znajomość angielskiego, prosi o wspólne zdjęcie albo po prostu bez pytania zbliża swoją starą Nokię do mojej twarzy i cyka zdjęcie. I mimo, że najczęściej nie wiedzą, co to Poland, usatysfakcjonowani odpowiedzią i zadowoleni, że zamienili słowo z białą, odchodzą.

Są też zaaferowani obecnością obcokrajowca, bywa, że z przejęciem chwalą mi się zdjęciami w swoich komórkach. Niemal każde jest takie samo… Czarne tło i jakaś rozmazana plama w którymś jego kącie. Nie widać nawet, co które foto przedstawia, ale wypada udawać zainteresowanie: „aaah, więc to jest Twoja żona, piękna, a tu byłeś w zoo, no no, faktycznie groźnie wygląda ten tygrys”.

Ich łatwość nawiązywania kontaktów ma oczywiście swoje plusy – można  wypytać o nurtujące nas tematy, szczególnie o kulturę, politykę, religię itd.

Można dorobić się nowych ozdób na dłoniach:

henna_dlonie
pani po lewej prezentuje mi swoje ozdoby z henny, po prawej – jej córka sprawnie maluje podobne mojej współtowarzyszce podróży, mimo, że pociągiem trzęsie
henna_na_dloni
…a potem i mi. Tak henna wygląda zaraz po nałożeniu, po min. godzinie zdrapuje się to i na skórze pozostaje pomarańczowy (lub czarny, w zależności od jej rodzaju) wzorek. Ten mój jest bardzo prosty, z okazji ślubu lub różnych świąt dziewczyny malują naprawdę przepiękne, skomplikowane wzory
ludzie_w_pociagu
pani babcia
siostry_hinduski
trzy siostry, muzułmanki jadące z rodzicami i dziadkami na pielgrzymkę do Ajmeru – ich świętego miejsca

dziewczyny_hinduski

Zdarzają się nieprzyjemne chwile – któregoś razu po drzemce otworzyłam oczy i ujrzałam stojącego nade mną tłuściocha, robiącego mi zdjęcie komórką, a potem przez dłuższą chwilę gapiącego się na mnie przenikliwie bez cienia zawstydzenia. Ulotniłam się do łazienki, a kiedy wróciłam, gościu wciąż się gapił. Próbowałam nawet coś zagadać, ale ten ani be, ani me, wyciągnęłam więc aparat i zaczęłam robić zdjęcia jemu:

dziad_z_pociagu
wstydu to oni nie mają!

Innym razem w nocy przebudzam się na chwilę, a obleśny jegomość leżący naprzeciwko mnie robił sobie dobrze- o tego typu akcjach już pisałam.

Teoretycznie mogłam to zgłosić konduktorowi, bo na drzwiach wisi nawet regulamin:

regulamin_indyjski_pociag

…, ale słyszałam też o przypadkach „napastowania” dziewczyn przez konduktorów, stwierdziłam więc, że i tak nikt się tym nie przejmie.

Pociągiem jedzie cały przekrój społeczny – najbiedniejsi tłoczą się w najtańszej general class i dźwigają swoje bagaże na głowach, najbogatsi rezerwują cały przedział w 1AC (ten z klimatyzacją) i na peronie czeka na nich tragarz. Sleeperem, czyli wagonem, który zawsze wybierałam, jeździ cała reszta. Kilkupokoleniowe rodziny z piątką dzieci, wychudzone staruszki wystrojone na bogato –  z przedramionami całymi w złotych bransoletach, mądrze wyglądający grubaskowie w jeszcze grubszych okularach i eleganckiej koszuli, nieodłącznie z gazetą, bo należą do tych 60% społeczeństwa, które umie czytać i pisać. Muzułmanie, którzy kilka razy dziennie uprzątają wszystko z podłogi, żeby zrobić miejsce dywanikom modlitewnym, zamyślone młode dziewczyny lekko przerażone, bo jadą właśnie poznać swojego przyszłego męża, wybranego już przez rodzinę. I grupka najbardziej śmiała – studenci. Młodzi,wykształceni, dobrze mówiący po angielsku i modnie ubrani, wracający do domu na weekend, z jedną małą teczką jako bagażem. Zdarza się nawet, że byli w Europie, bo mają brata w Londynie, kuzyna w Dubaju, a siostra wyszła za mąż za Hindusa mieszkającego w Australii.

Pociąg to najlepsze miejsce do obserwacji Hindusów bez włażenia im z butami w życie prywatne. Tu widać, jak celebrują wspólne posiłki, modlą się, kładą spać swoje dzieci i rano szykują się do kolejnego dnia w podróży.

hinduska_rodzinka
mała modelka z mamą i z tatą

W taką podróż nie trzeba zabierać zbyt wiele, bo w pociągu kupi się, czego dusza zapragnie. I to niedużo drożej albo i w tej samej cenie co w sklepie. Co chwilę korytarzem przechodzą sprzedawcy niosący na głowie kosze z butelkami zimnej wody czy coli i drą się „pani bottle, pani bottle” (pani=woda). Za nimi idą kolejni – jeden oferuje dmuchaną poduszkę, coby się lepiej spało, kolejny próbuje sprzedać łańcuch z kłódką, żeby przymocować bagaż (tak robią wszyscy, ponoć zdarza się, że na stacjach wpada banda złodziejaszków i wynoszą niezabezpieczone pakunki), kostkę Rubika, książki, mapy i inne umilacze czasu, a nawet wisiorki i amulety chroniące przed złymi duchami.

No i oczywiście jedzenie. Najczęściej jest to „biryani! biryani!” – sprzedawca potrafi wykrzyczeć to na jednym oddechu jakieś sto razy na minutę – to ryż z warzywami lub, w wersji mięsnej, kurczakiem, bardzo dziwnie przyprawiony, ale w zależności od części kraju pojawiają się jakieś lokalne potrawy, których nazw nie pamiętam, a nawet obrane już i pokrojone ogórki :D

Średnio co 5 minut korytarzem przechodzi chłopak w kraciastej koszuli – pracownik kolei. W jednej łapie ma samowar z herbatą, w drugiej wysoko nad głową trzyma skrzynkę z samosami, ciastkami, chipsami itd., przepycha się przez tłum i drze jak szalony „czaj! czaj!” albo „kofi! kofi!”. Jedno i drugie kosztuje 4 albo 5 Rs, co przekłada się na 30-40 groszy.

„Nie kupuj nic tutaj, na następnej stacji będzie lepsze” – mówi współpasażer, widząc mnie szykującą drobne, żeby kupić coś na ząb podczas postoju na dworcu. Jeździ na tej trasie przynajmniej raz w miesiącu – w interesach, a rozmiary jego brzucha wskazują na to, że pewnie wie, co mówi. Jakby komuś pociągowe jedzenie nie podchodziło, na niemal każdej stacji są stoiska z różnymi smakołykami. O takie:

jedzenie_koleje_indyjskie

przekaska_Indie

Jak pociąg się na większej stacji zatrzyma to stoi tam 5-15 minut, także jest czas na rozprostowanie kości i zrobienie zakupów. Kiedy rusza, jest jeszcze chwila na spokojne dobiegnięcie do wagonu i wskoczenie do niego, bo trochę to trwa, zanim taka maszyna się rozpędzi. Na bilecie pod numerem 9. widnieje dopisek:

DSCN6353
„wskakiwanie/wyskakiwanie z poruszającego się pociągu jest niebezpieczne”

…, ale przecież nikt nie śmie skakania Hindusom zabronić.

Nie brak żebraków. Często są to hidźry, czyli 'trzecia płeć’ – transseksualiści poprzebierani za baby. Łażą tacy po pociągu (często pojawiają się też nieproszeni na weselach) i wyłudzają kasę, a jak ktoś nie chce rzucić monety, policzkują lub klaszczą mu przed nosem, rzucając zły urok. Ciemny lud wierzy w ich ponadnaturalne moce i boi się takich numerów, dlatego spora część wyciąga portfele na ich widok. Tych wyglądających na wykształconych nawet nie zaczepiają, bo wiedzą, że nie mają szans nic od nich dostać.

Są kalecy bez nóg, siedzący na czymś a’la deskorolka i odpychający się rękami od podłogi. Są umorusane dzieciaki w podartych koszulkach i bez butów – wsiadają na którejś ze stacji, zaglądają pod siedzenia, ba, nawet kładą się na podłodze, żeby wymieść spod nich śmieci. Resztki jedzenia zjadają, a pozostałości brudną szmatą popychają do drzwi i wyrzucają z pędzącego pociągu. Później wracają po zapłatę, choć nigdy nie widziałam, żeby ktoś dał im pieniądze za tę wątpliwej jakości usługę – w pociągu przecież i tak dalej brudno. I tak pewnie mija im dzień za dniem – kursowanie między kilkoma stacjami wte i wewte, w nadziei, że ktoś rzuci monetę przeznaczaną w sporej części przypadków na klej do wąchania…

bezdomne_dziecko
Albo po prostu zbierają puszki i butelki. A potem ucinają sobie drzemkę. Bo pociąg to, jakby nie patrzeć, o wiele przyjemniejsze miejsce niż ulica, na której na co dzień mieszkają.
waiting_room_dworzec_kolejowy
poczekalnie też podzielone są na klasy, a gdzieniegdzie są też osobne tylko dla kobiet
dworzec_kolejowy_Indie
po lewej: wesoły design, po prawej: na dworcach doładujemy sobie komórkę bez problemu, to samo zresztą w pociągach

peron_Indie

pociag_sypialny_Indie
wagon sypialny, wersja bez klimy ani pościeli, czyli sleeper
lista_pasazerow_koleje_indyjskie
przy każdych drzwiach wisi imienna lista pasażerów
przytulanie_mezczyzni_Indie
w Indiach chłopcy zawsze parami ;)
indie_pociag_stopy
Duże foto: niektórzy wykupują sobie dodatkowe miejsce na bagaże. Dolny rząd: 1. turysta z Bangladeszu; 2. czytanie gazety to w Indiach szpan, bo nie tak dużo ludzi to potrafi; 3. żebracy atakują też od zewnątrz; 4. jeszcze raz „dziad, który się gapił” :/
stopy_indyjskie_koleje
stopy, stopy wszędzie! na szczęście wiatraki też :)

ksiazki_Indie

orkiestra_indyjski_pociag
po lewej: gościu grający na bębnach i śpiewający, zarabia przyzwoicie, bo jak zatrzymał się w moim przedziale na jakieś 10minut, dostał kilkanaście papierków; po prawej: gacie po tacie:)
lancuch_indyjskie_koleje
po lewej: w ten sposób przymocowuje się bagaże łańcuchami; po prawej: sen kontrolowany; nie wiem, jak w Turcji, ale tutaj ta poza jest najbardziej popularna;)
bezpieczenstwo_indyjskie_koleje
Na drzwiach obok regulaminu wisi komiks, dialog:
-„Napijmy się czegoś”
-„Czy on ma jakieś niecne zamiary?” :D
widoki_indyjskie_pociagi
Największy obrazek: widoki z okna na trasie z Karnataki do Mumbaju; pozostałe obrazki od lewej: 1. jeden z setek mostów kolejowych, 2. kumple, 3. to wcale nie bezdomni, a podróżni czekający na swój pociąg, 4. indyjskie koleje ładnie nas witają, 5. jeden drugiemu prawie na kolanach siedzi, a kawałek dalej pełno wolnych siedzeń, Hindusi tłoczyć się po prostu lubią.
okna_indyjski_pociag
po lewej: suszone kwiatki
AIDS_Indie
impreza na peronie z okazji przyjazdu specjalnego pociągu – akcja przeciw AIDS
Indie_AIDS
na pierwszym planie – „wodopój” – kiedy pociąg się zatrzymuje, podbiega do niego natychmiast kilkadziesiąt osób i przepychają się, żeby dostać trochę wody
alfabet_Indie
nazwy stacji często pojawiają się w kilku językach
palmy_Indie
takie tam ;)

palmy_pole_ryzowe

pole_uprawne_Indie

sciete_siano
człowiek-siano :)

A to już w Radżastanie, klimaty coraz bardziej pustynne:

sawanna_Radzastan
skromna chatka pośrodku niczego

Garść praktycznych wskazówek:

Nie warto kupować biletów przez agencje podróży, bo dokładnie to samo dostaje się w necie bez prowizji. Sposobów jest kilka:

  • Strony internetowe cleartrip lub makemytrip. Jest więcej podobnych stron, ja używałam tylko tych dwóch. Jeśli nie ma dla nas już biletów, wskakujemy na listę oczekujących i jest szansa, że do dnia odjazdu pociągu znajdziemy się na liście jego pasażerów (edit 07.03.2013: teraz, żeby kupić bilet albo nawet sprawdzić ich dostępność przez Internet, trzeba mieć indyjską sim kartę i założyć konto na oficjalnej stronie kolei – IRCTC).
  • Na popularnych turystycznie trasach dostępna jest pula biletów dla obcokrajowców, które można kupić nawet w dzień wyjazdu na największych dworcach; potrzebny jest do tego paszport, a to lista niektórych punktów sprzedaży.
  • Na ostatnią chwilę można też próbować kupić bilet z tzw. puli Tatkal. Sprzedaje się je na niektórych dworcach o 8 rano (edit: od 10.07.2012 jest to godz. 10) na dzień przed odjazdem pociągu z POCZĄTKOWEJ stacji (lub przez Internet, ale system może być wtedy przeciążony). Tę opcję wykorzystałam dwa razy i za każdym razem byłam przy kasie pół godziny przed jej otwarciem, a kolejki i tak były już spore. Tu też potrzebny nam jest dowód tożsamości i specjalny formularz, który znajdziemy przy kasie.
  • Jeśli żadnym z powyższych sposobów nie uda się zarezerwować miejscówki, kupujemy w kasie najtańszy bilet na przejazd 2gą klasą i zajmujemy pierwsze lepsze wolne miejsce w wagonie 'sleeper’. Kolejki do kas bywają ogromne, więc lepiej być na dworcu z godzinę przed odjazdem. Już w pociągu u konduktora dopłacamy różnicę do droższego biletu. Sposób ten sprawdza się nawet na długich trasach, ale jedynie w dzień, kiedy ludzie nie śpią. Decydując się na przejazd w ten sposób na trasie nocnej ryzykujemy, że przyjdzie nam spędzić noc na podłodze, bo może po prostu nie być nigdzie indziej miejsca, kiedy wszyscy rozłożą się do spania. Ale może się też zdarzyć tak, że konduktor „wyczaruje” nam miejsce w klasie z klimatyzacją, a zainkasuje za bilet w sleeperze. Ja z konduktorami nigdy nie miałam problemu, zawsze byli mili i pomocni, ale kilku facetów-turystów, z którymi gdzieś tam po drodze rozmawiałam, mówiło, że jazda pociągami to dla nich udręka ze względu na bilety i nigdy nie udało im się ich „apgrejdować”, musieli przejść do tańszej klasy. W Indiach o wiele łatwiej coś załatwić białej kobiecie.
  • Podróż pociągiem w trakcie indyjskich wakacji lub świąt dobrze jest zaplanować najwcześniej, jak to tylko możliwe – w tych okresach bilety wyprzedawane są na kilka tygodni lub nawet miesięcy naprzód.

Klasy w pociągach sypialnych:

  • 1 AC, 2 AC i 3 AC – z klimatyzacją (działa na 200%, dobrze mieć na wierzchu coś z długim rękawem i skarpetki :)), przyciemnianymi szybami i pościelą. 1 AC ma zamykane przedziały z dwoma lub czterema łóżkami i posiłki wliczone w cenę, 2 AC sześcioosobowe przedziały oddzielane zasłonkami, 3 AC – osiem łóżek z zasłonkami. Różnica w cenie między sleeperem a najtańszą z klas klimatyzowanych jest spora.
  • Slepeer – klimy nie ma, są za to wiatraki i świetne widoki za oknem, często brudna leżanka, dobrze więc mieć swój śpiwór (najfajniejsze są cieniutkie, jedwabne – w Wietnamie kosztowały 2dolce! W innych azjatyckich krajach trochę droższe, ale też dostępne). To „prycze” w niezamykanych „przedziałach”, których żaden konduktor nie pilnuje – po 8 w każdym.
  • 2nd class/general class – bez rezerwacji i miejsc do spania, zawsze przepełniona, ale śmiesznie tania.

Klasy w pociągach niesypialnych:

  • AC Executive Chair – z klimą i rezerwacją miejsc
  • Unreserved 2nd Class, nazywana też general class lub „dżunglą” – najtańsza z możliwych, jest na ogół zatłoczona do granic możliwości

Ja niemal zawsze, nawet na krótkie dzienne odcinki, wybierałam sleepery, bo są najwygodniejsze w tym przedziale cenowym. Z mojego doświadczenia najwygodniejsze są miejsca wzdłuż korytarza:

  • na górnym w dzień możemy sobie leżeć, nie martwiąc się o to, że ktoś na naszym miejscu siedzi, ale w nocy bywa tam gorąco, bo wiatraki tam nie sięgają, no i niewiele widać
  • miejsce na dole ma dwie inne zalety – podczas upałów jest tam najchłodniej od wiatru wpadającego przez okno, a widoki na większości tras zapierają dech w piersiach, ale bywa, że w dzień trzeba je dzielić z kimś innym, co nie gwarantuje możliwości leżenia

Koniecznie trzeba się zaopatrzyć w łańcuch i kłódkę (często sprzedawane w pociągach – ja taki komplet kupiłam za równowartość dolara) i przyczepić nimi swój bagaż – pod siedzeniami są specjalne uchwyty do tego służące i robi tak prawie każdy Hindus, więc nie będzie to dziwne ;) W oknach są kraty – to też zabezpieczenie przez złodziejami.

What do you think?

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

21 Comments
  • Lili Nova
    19 lipca, 2016

    Pat Nov Borys Diak

    • Borys Diak
      19 lipca, 2016

      hmm syf kiła i mogiła … prawie jak u mnie na dzielnicy XD
      nawet kolorystyka sie zgadza bo od cholery cyganów mieszka w okolicy ;)

    • Lili Nova
      19 lipca, 2016

      A mnieto kreci ;p

    • Borys Diak
      19 lipca, 2016

      Każdy ma jakiś fetysz

  • Janina Molczyk
    19 lipca, 2016

    Ostatnio w Kuala Lumpur widziałam namiastkę Indii (w Little India) i jednak ten wszechobecny brud mnie przeraża

    • Emi w drodze
      19 lipca, 2016

      Little India w KL jest przecież czyściutkie i pachnące ;)

    • Janina Molczyk
      19 lipca, 2016

      Haha no domyślam się, że to pikuś

    • Tomek Kobyliński
      19 lipca, 2016

      ej ale np w singapurze, niby taki singapur czysty, a jednak udalo sie w hinduskiej dzielnicy dość sporo syfu indii oddać (w kazdym razie jak na singapurskie standardy…) dośc mnie to zaskoczylo.

    • Emi w drodze
      19 lipca, 2016

      jak na singapurskie standardy to faktycznie :D

  • Magda
    22 lutego, 2015

    Chyba bym się nie odważyła na samotną podróż takim pociągiem…

    • Emiwdrodze
      23 lutego, 2015

      W lepszej klasie, tej z klimą, jest trochę bardziej komfortowo, każda „prycza” ma zasłonkę, a w tej najlepszej przedziały są nawet odgradzane drzwiami, zdecydowanie bezpieczniej się tam podróżuje samej kobiecie, ale ja najbardziej lubiłam właśnie tę najtańszą.

  • MartaSP
    6 lutego, 2015

    A ja nie spotkałam się z nimi tylko w Indiach północnych w 2006, w 2009 Goa było ich pełne, w Arambolu zrozumiałam dlaczego, bilety lotnicze (tanie linie ruskie) mieli za 190$ w obie strony, połączenie z Moskwą. Na Goa albo były grupy młodych ludzi albo tatusiowe z córkami,ku swojej naiwności tak wtedy myślałam o tych nastoletnich panienkach. W Palolem ucieszyli się że nie jesteśmy z Rosji. Natomiast w Varkali byłam marzec 2013 i było ciężko od sexu rosyjsko-indyjskiego. Ja może mam jakieś uprzedzenia do nich ale to zostało mi po Krymie, byli obrzydliwi, głównie tzw. turyści i nas tez tak traktowali. Żaden wyjazd nie dostarczył mi tyle traumy co Krym. Natomiast w 2013 ku naszemu zaskoczeniu zobaczyliśmy Indie południowe zalane żabojadami, w tym duże ilości wielopokoleniowych rodzin. Tę zagadkę też rozwiązaliśmy, we Francji jest spore bezrobocie i Francuzi uciekają na wybrzeże indyjskie przed wysokimi kosztami życia u siebie. Biorą zasiłki wysyłane na konto, muszą się do biur pracy zgłaszać co miesiąc ale wystarczy przez internet co nie jest żadnym problemem. I tak w ciepełku przeczekują złe czasy. Hampi to faktycznie mały Izrael ale już na północy było ich sporo, niestety mało jest ciekawych krajów gdzie ich wpuszczają.
    Czemu Sri Lanka ponieważ jest to kraj czysto buddyjski a w takim nie byliśmy i mamy mało czasu tym razem. Skupiłam się na Twoich Indiach i przyznam szczerze że Sri Lankę dopiero napoczęłam. Zastanawiam się też nad Bangkokiem i wyskokiem do Kambodży, jest parę opcji, zobaczymy gdzie będą korzystne ceny biletów.

    • Emiwdrodze
      9 lutego, 2015

      Ruskich kojarzę (też niekoniecznie pozytywnie) głównie z Wietnamu i Phuket, tam w niektórych miejscach w knajpach było wręcz menu pisane TYLKO cyrylicą, bez angielskiej wersji! U mnie tu z kolei pełno Holendrów, zostały im po epoce kolonialnej tanie bilety do Indonezji i dużo programów wymian/współpracy. Udanych wakacji i jakbyście kiedyś zapuszczali się w moje rejony to daj znać!

  • MartaSP
    3 lutego, 2015

    Mam dwie dodatkowe informacje, w klasie slepeer są jeszcze wagony slepeer jedynka z przedziałami Coupé, przedziały są zamykane, w większości 2 osobowe, trafiają się też 4 osobowe. Takie wagony są już rzadkie ale super, kosztują grosze, korzystaliśmy w Indiach południowych. Ponieważ miejsca w takich wagonach są tanie a nie mieści się w takim wagonie dużo osób hindusi je wycofują z obiegu. Jest też dodatkowa opcja zakupu biletu, jeżeli nie zadziała Tatkal ( możliwy do wykupu dokładnie od 24h przed odjazdem)jest jeszcze opcja Emergency, Zadziałało 2 razy i bilety się znalazły. Takiej opcji w przewodnikach nie ma ale podpowiedziała nam to Pani w kasie na dworcu. Wzięła naszego kwita z Taką adnotacją, poszła do naczelnika a oni jakoś dziwnie zawsze mają miejsca i to w dobrych klasach.

    • Emiwdrodze
      3 lutego, 2015

      Dzięki Marta za to info! :) Nie miałam pojęcia o tej dodatkowej klasie, nigdy na nią nie trafiłam! W systemie też można ją jakoś wypatrzeć przed rezerwacją? Z tej opcji emergency kiedyś też korzystałam, zapomniałam o tym wspomnieć! Z mojego doświadczenia wynika, że białemu turyście zawsze łatwiej dostać taki bilet, a białej kobiecie to już w ogóle ;)

      • MartaSP
        4 lutego, 2015

        Te wagony są doczepiane do pociągów osobowych, i są w systemie jako coupe, my (podróżuję z mężem jest zdecydowanie łatwiej) sprawdzaliśmy zazwyczaj 3AC i wtedy nie wychodziły, pokazali nam te wagony w jakimś biurze, sprawdziliśmy w rozkładzie i dało się załatwić bezpośrednio na dworcu, miejscami dysponuje chyba ktoś ważniejszy niż kasa bo dostaliśmy bilety na dzień następny (trasa Maduraj do Varkala) po wpisaniu do księgi VIP ów przez jakiegoś naczelnika. Super sprawa, jechaliśmy też 4 osobowym przedziałem (drzwi przedziału zamykane w obu przypadkach, nie zasłonki, oczywiście brak klimy, wiatrak był ale okno w nocy wystarcza).
        A tak jak jesteśmy w temacie Indii to najbardziej przeszkadza mi ilość ruskich (teraz pewnie już zelżało) i to że nas wkładają do jednego wora , nie rozróżniają języków. A to ruskie kobitki jeżdżą na sex turystykę (Varkala chyba w tym króluje), i robią niezłe bydło, kradną w sklepach w miejscach turystycznych, uciekają w nocy z kwater bez płacenia. W Gokarnie prowadzi sklep Kasjopeja Polka Agnieszka. Dużo ma do powiedzenia na ten temat, przeniosła się z Palolem do Gokarny bo już ich miała dość.
        Przymierzamy się do Sri Lanki dlatego się tu znalazłam.
        Pozdrawiam.

      • Emiwdrodze
        6 lutego, 2015

        ja Ruskich pamiętam tylko z części Goa, wszędzie indziej rządzili młodzi Izraelczycy, może dlatego, że było poza sezonem. Ze Sri Lanki wspomnienia mam mieszane, ale nie zrażajcie się, czytając negatywne posty, znam wielu, którym się bardzo podobała, może ja po prostu nie miałam tam szczęścia do ludzi ;)

  • 5000lib
    22 października, 2014

    Słyszałam o tym, i o tym jak owy bazar, a raczej osoby zaangażowane w sprzedaż są wyćwiczone. Pozdrawiam.

    • Emiwdrodze
      22 października, 2014

      nasi marketingowcy mogliby się od Hindusów uczyć technik sprzedaży, zdecydowanie!

      • 5000lib
        22 października, 2014

        Może lepiej nie…

      • Emiwdrodze
        22 października, 2014

        fakt, niebezpieczne mogłoby to być :)