Malang – najprzyjemniejsze z jawajskich miast?

Miasta na Jawie nie grzeszą urodą. Potwierdzi to każdy, kto tu był. Najlepiej uciekać z nich jak najszybciej do tego, co najlepsze ma do zaoferowania Indonezja – plaż, wulkanów i innych cudów natury. Malang miał być wyjątkiem – ma opinię najspokojniejszego z tych wielkich, a ja, zaciekawiona, postanowiłam sprawdzić, czy którekolwiek z indonezyjskich miast faktycznie może się podobać. Co z tego wynikło?

Pomysł przyjazdu do Malang zrodził się przy okazji odwiedzin mojej kumpeli, Asi i wspólnego planowania wycieczki pod wulkan Bromo. Tak miało być szybciej, przyjemniej i wręcz taniej. Nic z tego się niestety nie sprawdziło (o czym poczytać możecie w poprzednim wpisie), ale skoro już byłyśmy tu przejazdem, spędziłyśmy w nim półtora dnia, bo znajomi reklamowali mi to drugie co do wielkości (zaraz po Surabai) miasto Jawy Wschodniej jako spokojne, zielone i przyjemnie chłodne (w porównaniu do innych jawajskich oczywiście).

Co ma do zaoferowania Malang?

Nie wiem czemu wydawało mi się, że skoro Malang leży u stóp tylu wulkanów, to będzie je można z miasta zobaczyć. Okazało się, że wcale nie są tak blisko ;) Wulkanów więc brak, jest za to (jak w każdym chyba indonezyjskim mieście) ptasi targ, plac Alun-alun, a także niebrzydka katedra katolicka i – co za niespodzianka ;) – kilka okazałych meczetów.

Jedna fajna rzecz w Malang to na pewno szerokie obsadzone palmami aleje prowadzące od dworca kolejowego wgłąb centrum. Zbudowane jeszcze przez Holendrów za czasów kolonialnych. To unikalne na skalę Indonezji zjawisko, że gdzieś są chodniki, po których dodatkowo da się chodzić (czytaj: nie są zastawione bazarami, na środku nie posadzono drzew ani nie są zagospodarowane jako parking dla motorów)! Ale to tylko w centrum, jak ruszyć się gdzieś poza nie, wszystko wraca do indonezyjskich standardów.

Są tu piękne kolonialne wille – Holendrzy wiedzieli jak budować domy! W Yogyakarcie też jest ich jednak pełno, więc to nie było dla mnie nic nowego…

Alun-alun, czyli centralny plac, podczas naszego pobytu tam był niestety zamknięty do renowacji. Na plakatach przedstawiających jego wygląd po oddaniu do ponownego użytku pełno było oczywiście białych twarzy przechadzających się po placu, ani jednego Indonezyjczyka :P Alun-alun ma chyba każde jawajskie miasto, podobnie jak ptasi targ, z którego Malang też słynie, znów nic nowego. Wyróżnia się za to strzelista katedra katolicka:

Malang kulinarny

Słyszałam o niezłych knajpkach w Malang, poprosiłyśmy więc naszą miejscową przewodniczkę (couchsurferkę, u której spałyśmy) o ich pokazanie, jednak wydaje mi się, że nie trafiłyśmy do najfajniejszych miejsc, bo żadna z miejscówek, w których jadłyśmy mnie nie urzekła. W centrum nie było tu zbyt wielu przydrożnych stoisk, chyba Jogja za bardzo mnie pod tym względem rozpuściła ;) Jednym z nielicznych był kompleks warungów zaraz naprzeciw dworca kolejowego. Zjadłam tam najlepszy do tej pory nasi rawon (ryż z wołowiną w pysznym sosie), który w Jogji nie jest zbyt popularny, a którego w Malang pełno wszędzie.

Polecana przez niektórych knajpa w starym holenderskim budynku – Toko Oen – okazała się pomyłką. Jedzenie zimne, ceny z kosmosu, a kurze udko na moim talerzu wyglądało na już obgryzione przez kucharza. Zdecydowanie nie polecam.

Innym daniem, z którego słynie Malang, jest bakso (mięsne kuleczki, takie indonezyjskie mielone, nie dorastające jednak polskim do pięt), którego nie jestem fanką, więc nie próbowałam go tam.

Pełno jest w Malang przysmaków z jabłkiem w roli głównej – w końcu to jabłkowe zagłębie Indonezji, w okolicy jest mnóstwo sadów. Jednak jak wyżej – nic nie zastąpi naszych, polskich ;)

To warto czy nie?

Miasto specjalnie mnie nie zauroczyło. Fakt, ma tylko ok. 200 tysięcy mieszkańców, jednak ruch w centrum miasta jest tak samo szalony jak na całej Jawie.

Tak to wygląda oczami turysty dwudniowego, a wiem, że w Malang mieszka całkiem spora grupka Polaków i innych obcokrajowców i ci życie tam sobie chwalą. Do mieszkania – może i tak, turystycznie raczej można odpuścić.

Po kilku godzinach „zwiedzania” nie wiedziałyśmy już za bardzo, co ze sobą zrobić i wtedy pojawił się zainspirowany przewodnikiem (Lonely Planet, a jakże! Czasem się jednak sprawdza :)) pomysł udania się na masaż do niewidomych, którzy są ponoć najlepszymi masażystami pod słońcem, bo przecież nie widząc mają wyostrzone inne zmysły. Odnalazłyśmy miejsce, jak się okazało, zupełnie nieturystyczne. Miejscowi zachowywali się tam jakby pierwszy raz widzieli białą skórę, nikt też nie mówił ani słowa po angielsku. Dzięki temu (a może przez to, bo sprawiło to, że nie mogłam się zbytnio zrelaksować!) pan masujący, kiedy z radością odkrył, że dukam coś po indonezyjsku, zasypał mnie serią pytań o moje życie prywatne, zawodowe i masę innych spraw, a ja jak taki debil odpowiadałam półsłówkami, bo na tyle pozwalała mi moja wciąż marna znajomość bahasy. Ale to dobrze, dzięki takim się człowiek uczy ;)

Sam masaż spodobał mi się na tyle, że teraz w Jogji chodzę do niewidomych regularnie! Rzeczywiście mają oni sporo siły i wyczucia w palcach. Koszt takiego masażu to jedyne 35-40.000 za godzinę! Dla porównania, masaż w tradycyjnym salonie zaczyna się od 100.000 za 60 min.

Planujesz zahaczyć o Malang? Sprawdź, gdzie tam spać!

A może by tak za miasto?

Sporo ciekawych miejsc jest dookoła miasta – plantacje herbaty, piękne plaże, świątynie. O ile po samym Malang łatwo się poruszać angkotami (busikami), które mają całkiem rozbudowaną sieć połączeń i za kurs płaci się ok. 3.000 rupii, to żeby zobaczyć coś poza jego rogatkami trzeba albo wypożyczyć motor, albo wykosztować się na wycieczkę z agencji podróży.

A poza tym – bielutkie plaże i świątynie są też dookoła ciekawszej pod wieloma względami Jogji ;)

Byłaś/byłeś w Malang? Mieszkasz tam? Wybierasz się? Znasz miejsca, które pominęłam, a koniecznie powinnam zobaczyć podczas kolejnej tam wizyty? Daj znać w komentarzu!