Moja Dżogdża

Odkąd pierwszy raz postawiłam stopę na azjatyckiej ziemi, myślałam o tym, jakby to zrobić, żeby tu choć chwilę pomieszkać, a nie tylko być turystką. W końcu się udało. W miejscu dość przypadkowym. Proszę państwa, oto mój sen na Jawie, tej indonezyjskiej :) To już pół roku!

Jak zakotwiczyć się w Azji na dłużej? Kiedy przeglądałam oferty staży, wolontariatów i innych (na ogół płatnych, niestety) opcji, wszystko mi było w sumie jedno, w jakim kraju się zatrzymam. Wypadło akurat na Indonezję, bo natknęłam się na „Internship Indonesia”, firmę reklamowaną na wielu polskich blogach i zarejestrowaną nigdzie indziej niż w… Ciechocinku! Wydawało się to mieć ręce i nogi- poznam od podszewki Indonezję, o której słyszałam wcześniej tyle pozytywnych opinii, ktoś (za odpowiednią opłatą) zajmie się wszystkimi formalnościami, moja głowa odpocznie od ciągłego planowania noclegów, transportu, nie trzeba będzie codziennie pakować plecaka, a przy okazji wzbogaci się moje CV. Zapowiadało się pięknie, ale nigdy nie sądziłam, że powiedzenie 'Polak Polakowi wilkiem’ sprawdzi mi się tak daleko od domu. Oferta „praktyki” niewiele miała wspólnego z tym, co czekało na mnie na miejscu, a organizacja mojego przyjazdu pozostawiała duuużo do życzenia, pożegnałam się więc z polską firmą szybko, ale moje serce zostało już w Jogji…

(Dżogdża, Jogja, Yogya, Djogdja, Jogjakarta, Djogdjakarta to różne wariacje nazwy jednego miasta- Yogyakarty)

No więc jaka jest ta MOJA Dżogdża?

DŻOGDŻA ARTYSTYCZNA – przede wszystkim!

Jogję nazywa się kolebką kultury jawajskiej. To tu – a nie w okropnej Dżakarcie – znajduje się serce Jawy. Obejrzymy tu jawajskie przedstawienie – teatr cieni. Pełno tu studentów przyjezdnych z każdej z indonezyjskich wysp, dzięki czemu jest tak różnorodnie i tyle się dzieje. Do Jogji młodzi ludzie przyjeżdżają uczyć się gry na instrumentach i innych sztuk nawet z Bali.

Artystyczny światek – to zawsze brzmiało pociągająco ;) W Jogji (znów dzięki couchsurfingowi!) wpadłam w towarzystwo artystów. Moi znajomi to lokalni malarze, graficy, artyści graffiti, designerzy. Tym sposobem nie omija mnie żadna ważna wystawa sztuki (także od kulis), koncert czy inne wydarzenie towarzyskie. Tu zaczęłam doceniać sztukę uliczną – w Jogji jest co podziwiać!

Moja Dżogdża to też muzyka i tańce na skrzyżowaniach, umilające czekanie na zielone światło. Uliczni grajkowie są tu wszędzie – w autobusach, w knajpach…

DŻOGDŻA KULINARNA

W Dżogdży jest tyle miejsc, gdzie można zjeść, że nawet gdyby codziennie odwiedzać inne, życia by nie starczyło! A jakie to wszystko pyszne i tanie… :) Ale indonezyjska kuchnia to temat na osobny post.

DŻOGDŻA TURYSTYCZNA

Po Bali to druga w kolejności najczęściej odwiedzana przez obcokrajowców destynacja Indonezji, ale tych turystów (w porównaniu do np. Tajlandii) tu i tak wciąż jak na lekarstwo. Dzięki ich obecności przynajmniej są miejsca, w które mogę uciec, gdy mam dość próśb o wspólne zdjęcie, wytykania palcami i wołania za mną 'hello mister!’ albo 'bule, bule!’ (’bule’ = 'biały’; Indonezyjczycy mają fioła na punkcie 'białych’ i często czuję się jak gwiazda, na którą polują tłumy paparazzi – niezbyt miłe uczucie…)

Dżogdża turystyczna to pałac wodny (Taman Sari) ze spokojnymi, wąskimi uliczkami dookoła.

To też Malioboro, czyli ulica handlowa, na której każdego wieczoru grają na bambusowych instrumentach indonezyjskich (angklung). Pełno tam ladyboysów (widuję ich tu więcej niż w słynącym z nich Bangkoku!), a ceny jedzenia są szalone w porównaniu do innych rejonów miasta. Malioboro unikam jak ognia, choć na zakupy to miejsce idealne! Zobaczyć trzeba.

To Alun-Alun, czyli plac z dwoma wielkimi drzewami banyan po środku. Ponoć przejście między nimi z zawiązanymi oczami oznacza, że mamy czyste serce, ale wbrew pozorom nie jest to łatwe zadanie! Ja próbowałam kilka razy i za każdym razem wydawało mi się, że idę tak prosto, że bardziej się nie da, a po otwarciu oczu okazywało się, że skręciłam mocno w prawo lub lewo.

Na tym samym placu popularną rozrywką są śmieszne pojazdy święcące wszystkimi kolorami tęczy i grające najnowsze przeboje – takie autka w kształcie np. kurczaka czy hello kitty okrążają plac bez przerwy, a w środku siedzi grupka przeszczęśliwych Indonezyjczyków, niekoniecznie wcale dzieci. Mało kto pije tu alkohol, więc takie rozrywki muszą im wystarczać :P

DŻOGDŻA (niestety) ZATŁOCZONA, GŁOŚNA I DESZCZOWA

Niby Jogja jest najspokojniejszym z indonezyjskich wielkich miast (nie potrafię więc wyobrazić sobie życia w innych!), ale to w końcu kolejna azjatycka metropolia – motorów jest więcej niż ludzi.

Przemieszczanie się bez motoru nie jest tu proste. Autobusy mają zawiłe trasy i brak rozkładów jazdy (wyjątkiem jest TransJogja, którą w parę miejsc da się dojechać). Przez pierwsze tygodnie do pracy dojeżdżałam autobusem, który często zatrzymywał się w przydrożnej knajpce, kierowca znikał w niej na kilka(naście) minut, potem już najedzony za kierownicą popalał fajeczkę, do niego dołączali inni i w takiej śmierdzącej saunie jechaliśmy sobie dalej.

Żeby nie było zbyt pięknie, jest kilka rzeczy, które utrudniają tu życie. Jedną z nich są muzułmańskie nawoływania do modlitwy. W środku nocy, około 3.30, rozlega się pierwszy krzyk muezina, który właśnie ma na celu obudzić wszystkich i wygonić z łóżek do meczetów. Meczetów jest mnóstwo i każdy ma swój super stereo system nagłośnienia, a do tego na każdym rogu znajdują się głośniki wątpliwej jakości – od tego nie da się uciec. Nawoływania powtarzane są jeszcze pięć razy dziennie (cztery na modlitwę i raz o wschodzie słońca), już o bardziej ludzkich godzinach – około 6, 7, 12, 15, 18 i 19.

Większość kobiet nosi hidżab (dżilbab), ale ponoć do tego trzeba „dojrzeć”- jedna z moich muzułmańskich koleżanek twierdzi, że jeszcze nie stała się godna noszenia chusty, bo za dużo grzeszy (zapytana, co to za grzechy, odpowiedziała, że czasem złości się na dwuletniego synka…). Potem jednak dodaje, że gdyby czuła, że już zasługuje na hidżab, i tak by go nie nosiła, bo za gorąco :) Niektóre dziewczyny noszą go wyłącznie ze względu na modę.

ALE, w Jogji jest bardzo dużo katolików i osób o chińskim pochodzeniu, co sprawia, że islam nie dominuje tu aż tak bardzo, jak w innych częściach Jawy i nawet w Ramadanie nie jest ciężko o jedzenie w ciągu dnia.

Pora deszczowa – w teorii trwa ok. 6 miesięcy, a reszta roku to pora sucha, nazywana przez miejscowych „latem” (z europejskiego punktu widzenia lato trwa tu 365 dni w roku). W zeszłym roku jednak deszcz padał przez bite 9 miesięcy. I dlatego Jogja nieodłącznie kojarzy mi się z ludźmi na motorach ubranymi w peleryny ;) Leje niemal codziennie przez kilka godzin, ale na ogół tylko popołudniu/wieczorem, więc rano wciąż można cieszyć się słońcem.

A kilka km od centrum TAKIE widoki, na szczęście jest dokąd uciec od tego tłoku i spalin:

Czasem ziemia się zatrzęsie, czasem wulkan chmurę dymu wypuści, ale te pola ryżowe, palmy i bananowce rekompensują wszystko!

*Jak się jest turystą, fotografuje się o wiele więcej niż jak już się gdzieś mieszka. Zawsze mówiłam sobie „będę tu jeszcze milion razy, zdążę zrobić zdjęcie”, a potem już dane miejsce stawało się tak oklepane, że przestawałam widzieć w nim coś ciekawego. Najciekawsze kadry wypatrywałam w drodze do pracy czy podczas jazdy motorem, a że aparatu przy sobie nie miałam, część z fot została zrobiona komórką.

Zobacz też, gdzie spać w Yogyakarcie.