Wizy do Indonezji. Jak? Gdzie? Za ile?

Od czerwca 2015 r. Polacy nie potrzebują wiz do Indonezji, dotyczy to jednak tylko tych, którzy planują pobyt krótszy niż 30 dni. A co jeśli chcemy zostać dłużej?

UWAGA: wpis nie odświeżany od czasu pandemii, informacje w nim zawarte mogą być nieaktualne, ceny i rodzaje wiz mocno się od tego czasu pozmieniały, nie działa też ruch bezwizowy

(ostatnia aktualizacja tekstu 21. stycznia 2020 r.)

Dla kogo ruch bezwizowy?

Zaraz po wprowadzeniu ruchu bezwizowego, aby uzyskać darmowe 30 dni bez wizy, trzeba było przekroczyć granicę (a potem również opuścić terytorium Indonezji) w jednym z raptem kilkunastu punktów granicznych. Było to tylko pięć lotnisk międzynarodowych i kilka portów morskich.

Od początku kwietnia 2016 r. stopniowo poszerzano listę punktów granicznych, których przekroczenie gwarantuje nam wjazd do Indonezji bez wizy – teraz jest ich już 124, w tym wszystkie międzynarodowe lotniska. Nie ma już też znaczenia, którędy opuścimy Indonezję.

Korzystając z darmowych 30 dni dostajemy tylko pieczątkę wjazdową w paszporcie, nie wizę, a pobytu NIE można przedłużyć.

Posiadacze dwu- czy trzytygodniowych urlopów nie mają się więc o co martwić, jeśli jednak po okolicy chcemy pokręcić się dłużej, bez wizy się nie obędzie. Możliwości jest kilka:

WIZA TURYSTYCZNA 'ON ARRIVAL’ (VOA)  

max. pobytu: 30+30 dni

VOA uprawnia nas do przebywania na terenie Indonezji do 30 dni i kosztuje 35$ (500.000 IDR), a za dodatkowe 500.000 IDR przedłużymy ją później o kolejne 30 dni. Po 60 dniach trzeba opuścić Indonezję choćby na kilka minut. Wydawana jest na większości przejść granicznych.

Nie ma możliwości otrzymania VOA na granicy lądowej z Timorem Wschodnim (Batugade-Atambua) czy Papuą-Nową Gwineą (Wuteng), za to możemy ją dostać przekraczając granicę od strony Malezji (Entikong-Tebedu).

No dobra, a co jak Indonezja spodobała nam się tak bardzo, że i 60 dni będzie nam mało? W końcu co to jest dwa miesiące na zwiedzanie tak olbrzymiego i różnorodnego kraju!

WIZA TURYSTYCZNA WYSTAWIONA W AMBASADZIE

max. pobytu: 5-6 miesięcy (30/60 dni + 4 przedłużenia o kolejne 30 dni)

Jeśli z góry wiemy, że zostaniemy w Indonezji dłużej niż 30 dni, bardziej opłaca się aplikować od razu o 60 dniową wizę w którejś z ambasad – jej koszt za dwa pierwsze miesiące to 50 $, a nie 500 k+500 k IDR jak w przypadku przedłużania wizy 30 dniowej. Można przedłużać ją o kolejne 30 dni aż do 6 miesięcy (do tego potrzebny nam już lokalny „sponsor” – osoba, która bierze za nas odpowiedzialność podczas pobytu w jego kraju. W turystycznych miejscach takie usługi świadczą też agencje podróży, jednak tania sprawa to nie jest), potem trzeba opuścić terytorium Indonezji. Aplikując o nią, tak jak w przypadku każdej innej wizy, musimy okazać bilet wylotowy z Indonezji, a w niektórych ambasadach także dowód posiadania na koncie odpowiedniej ilości środków wystarczających na utrzymanie się w Indonezji (kwota ta zależy od ambasady).

UWAGA: w niektórych urzędach imigracyjnych odmawiają przedłużenia tej wizy , w innych działa to bez problemu.

WIZA SOCJALNO-KULTUROWA (SOSIO-BUDAYA)

max. pobytu: 5-6 miesięcy (30/60 dni + 4 przedłużenia o kolejne 30 dni)

Jest to wiza na identycznych zasadach jak ta powyższa, opatrzona nawet tym samym symbolem 211, ale skierowana do osób zainteresowanych kulturą Indonezji; z zasady nie jest wydawana „zwykłym” turystom, a tym, którzy potrafią uzasadnić dłuższy pobyt. Można zadeklarować podjęcie nauki języka indonezyjskiego albo kursu grania na jakimś instrumencie czy innych ukulturalniających zajęć.

Do uzyskania wizy sosio-budaya potrzebny nam jest indonezyjski „sponsor”. Aplikując musimy mieć od niego pismo potwierdzające chęć (jak głupio by to nie brzmiało) „sponsorowania” nas (niektóre ambasady wymagają oryginału takiego listu z podpisem na „materaiu”, czyli znaczku skarbowym), kopii jego KTP (czyli indonezyjskiego dowodu osobistego, NIE może to być paszport) oraz, tak jak przy innych wizach, bilet wylotowy.

Wszystkie powyższe wizy są jednokrotnego wjazdu.

Są jeszcze inne wizy – biznesowa (wielokrotnego wjazdu, ważna rok, przy czym trzeba na niej opuszczać Indonezję co 60 dni) oraz KITAS ważna nawet rok – przeznaczone są jednak głównie dla studentów czy robiących w Indonezji interesy i wymagają jeszcze więcej papierologii lub płacenia agentom.

GDZIE NAJLEPIEJ APLIKOWAĆ O WIZĘ?

Na pobyt powyżej 30 dni, ale do 60 dni – w ambasadzie (60 dniowa turystyczna lub socjalno-kulturowa) lub kupujemy VOA na lotnisku (30 dniowa) i potem przedłużamy.

Na pobyt powyżej 60 dni – tylko w ambasadzie.

Niektóre z ambasad indonezyjskich i moje z nimi doświadczenia:

• Warszawa – na tę ambasadę narzekacie w mailach, a w końcu i sama miałam wątpliwą przyjemność korzystać z jej usług. To najmniej przyjazna z ambasad indonezyjskich, z jakimi miałam styczność. Jeśli tylko po drodze macie Singapur czy Bangkok, nie traćcie na nią nerwów. Wyrobienie ostatniej wizy, mimo posiadania wszystkich wymaganych dokumentów, kosztowało mnie ich sporo – pięć wizyt u nich w ciągu pięciu dni, kilka żywiołowych dyskusji, odmowę wydania wizy z powodu braku posiadania przy sobie starego, nieważnego paszportu oraz bilet WLOTOWY (nawet nie wylotowy, którego wymaganie jeszcze jestem w stanie zrozumieć) wydrukowany wg pana zbyt małą czcionką… Skończyło się na osobistej rozmowie z miłą panią konsul, która nie bardzo rozumiała po co mnie do niej wysłano. Wizę dostałam, ale w przyszłości już na pewno będę celować w inne ambasady. Jeślibyście byli jednak na Warszawę skazani, oto gotowy do wydrukowania wniosek wizowy.
• Singapur, Bangkok – proces przebiega sprawnie i w luźnej atmosferze, bez żadnych zbędnych pytań, a na wizę czeka się 2 dni robocze. AKTUALIZACJA: Od maja 2017 r. singapurska ambasada zaostrzyła zasady aplikowania o wizy
• Kuala Lumpur – od dawna już wydają tylko wizy 30 dniowe (dotyczy to również wiz sosio-budaya, mimo, że wciąż można je normalnie przedłużać). Wymagają wyciągu z konta bankowego (nie określili, ile minimum pieniędzy trzeba na nim mieć, mówiąc, że „im więcej, tym lepiej”), maglowali mnie też przez kilka minut, wypytując co ja w tej Indonezji robię, z kim i czemu mam już tyle indonezyjskich wiz w paszporcie. Lepiej unikać.
• Georgetown – niewielka i mało oblegana ambasada, pracują szybko i sprawnie i wizę można uzyskać tu nawet w ten sam dzień. AKTUALIZACJA: od sierpnia 2017 r. nie wydają już tu wiz dłuższych niż 30dniowe

W popularnych destynacjach „visa-run” (patrz: Singapur) można znaleźć agenta, który za (niemałą) opłatą załatwi nam wizę w jeden dzień, bez konieczności odwiedzania ambasady i zostawania w mieście na noc.

 JAK WYGLĄDA PRZEDŁUŻANIE WIZ?

Wizę turystyczną 30-dniową, 60-dniową oraz socjalno-kulturową można przedłużyć w urzędzie imigracyjnym w każdym większym mieście Indonezji – w jednych łatwiej, w innych trudniej. Potrzebne nam do tego ksero paszportu (strona ze zdjęciem i z wizą) i bilet wylotowy, a do wiz 60-dniowych jeszcze list od sponsora i ksero jego KTP (dowód osobisty). Przedłużanie na własną rękę rozpocząć można nie wcześniej niż 13 dni przed datą ważności wizy i wiąże się to (w większości urzędów) z co najmniej trzema wizytami. Pierwszego dnia składamy wniosek, dwa dni później płacimy za wizę i zostawiamy odciski palców oraz zdjęcie (robią je na miejscu), a kolejnego (lub w niektórych urzędach, np. w Yogyakarcie, dwa dni później) odbieramy paszport. Każde kolejne przedłużenie (co kolejnych 30 dni) kosztuje 355.000 IDR (od 1maja 2019r.) 500.000 IDR.

Lista wszystkich urzędów imigracyjnych w Indonezji jest tu (wizy przedłużymy w tych z dopiskiem I i II kelas). W niektórych miejscach urzędnicy utrudniają ten proces, zmuszając nas do skorzystania z usług pośrednika. Wszędzie tam, gdzie są turyści, są i agencje, które (oczywiście za odpowiednią opłatą) załatwią to wszystko za nas. W Yogyakarcie np. obowiązuje system numerków i obsługują tylko 30 osób dziennie, więc kto pierwszy ten lepszy, czasem numerki kończą się przed 9 rano. Dość przyjazny jest urząd imigracyjny w Mataram na Lomboku.

O CZYM JESZCZE PAMIĘTAĆ?

• Przy wjeździe do Indonezji musimy mieć paszport ważny minimum 6 miesięcy.
• Wizy wyrabiane w ambasadach trzeba wykorzystać (tzn. przekroczyć granicę) w ciągu 90 dni od daty ich wystawienia.
• Płacąc za wizę 'on arrival’ na lotnisku warto mieć drobne płacąc w dolarach, inaczej resztę dostaniemy w rupiach po mało korzystnym przeliczniku. Płacić można oczywiście też w rupiach i innych walutach okolicznych krajów.
• Niezależnie od rodzaju wizy, czy to na lotnisku, czy już w ambasadzie, najczęściej trzeba okazać bilet powrotny lub bilet na dalszą podróż. Na ogół na nic zdadzą się tłumaczenia, że nie wiemy, ile w Indonezji zamierzamy zostać, że chcemy z niej wypłynąć, a nie wylecieć – bilet lotniczy być musi i już. Ja, jako że nigdy nie wiem, kiedy dokładnie wylecę, robię nieopłaconą rezerwację biletu na którymś z polskich serwisów i drukuję potwierdzenie, celnicy rzucają okiem na datę wylotu i nie wnikają w szczegóły, szczególnie widząc obcy im język. Oczywiście są też tacy, co sprawnie posługują się photoshopem, ale do oszustw namawiać przecież nie będę ;) Alternatywą jest też skorzystanie z jednego z serwisów oferujących „onwardticket” za drobną opłatą.
• W przypadku przekraczania granicy w ramach ruchu bezwizowego bilety wylotowe sprawdzają rzadko, ale też się to wyrywkowo zdarza.
• W kraju plasującym się w ścisłej czołówce najbardziej skorumpowanych państw świata mając pieniądze po nową wizę wylatywać też właściwie nie trzeba. Mam numer telefonu do celnika, który za zawrotną sumkę 2 milionów rupii oferował mi kiedyś wbicie mi do paszportu pieczątki wylotowej, wlotowej i nowej wizy bez konieczności wylotu do Singapuru. Za taką samą kasę można zrobić sobie jednak od czasu do czasu zagraniczną wycieczkę ;)
• Dzień wjazdu liczony jest jako pierwszy dzień ważności wizy, co w praktyce oznacza, że wyjechać musimy już 29go dnia.
• Przekroczenie czasu pobytu kosztuje przy wylocie 350.000 Rp (od 1 maja 2019r.) 1mln rupii za każdy nadprogramowy dzień.
• Niektóre z ambasad i urzędów imigracyjnych dość restrykcyjnie przestrzegają zasad ubioru – w Jogji nieraz widziałam Australijki w plażowych sukienkach z odkrytymi plecami (aktualizacja – od niedawna wyrywkowo pilnują tu, żeby mieć zakryte buty/eleganckie sandałki i zakryte ramiona i kolana), za to w Kuala Lumpur nie wpuścili mnie do ambasady w eleganckiej bluzce z kołnierzykiem, ale bez rękawów. Zawracali też turystów w japonkach.
• Na żadnej z tych wiz nie wolno legalnie pracować – nawet jeśli to praca online, z wynagrodzeniem na polskie konto. Odpowiadając w ambasadzie na pytanie o źródło finansowania kilku miesięcy w Indonezji, pamiętajcie o tym!

Masz doświadczenia z wyrabianiem wiz do Indonezji w ambasadach innych niż opisane? Daj znać w komentarzu!