Georgetown – (nie tylko) sztuka uliczna

Niewiele jest miejsc, do których mam ochotę wrócić przed odwiedzeniem wszystkich innych z mojej bucket list, jednak Georgetown ma w sobie to coś, co sprawiło, że wybrałam się tam już drugi raz w ciągu ostatnich kilku lat. Słynie głównie ze street artu i (ponoć) dobrego jedzenia. Mnie (tym razem) najbardziej urzekło to, jak przyjemnie się po tym mieście…chodzi. To coś, na czego ogromny niedostatek cierpię mieszkając na Jawie.

Pierwszy raz w Georgetown byłam trzy lata wcześniej, zanim zaczęłam się interesować sztuką (nie tylko) uliczną. Ba, było to zanim w ogóle pojawiłam się po raz pierwszy w Indonezji, a od tego czasu wiele rzeczy, do których się za pierwszym razem nie mogłam przyzwyczaić, przestało mnie dziwić. Tym razem w Malezji nie czułam się wcale jak w muzułmańskim kraju, a wręcz przeciwnie –  w porównaniu do Indonezji wydawała mi się tak europejska! Jest ona wprawdzie bardzo podobną kulturowo, ale dużo bogatszą i bardziej rozwiniętą siostrą Indonezji. Muszę przyznać, że lubię wracać w te same miejsca już jako nie aż tak ekstremalnie niskobudżetowa turystka. Wiem już czego się spodziewać. Mogę sobie teraz pozwolić na atrakcje, na które podróżując długoterminowo i najtaniej jak się dało, sobie pozwolić nie mogłam, nocuję w lepszych warunkach i zdarza mi się jadać w czystszych knajpkach, a to jednak bardzo, ale to bardzo wpływa na radość z podróży. I mówię to, ku własnemu zdziwieniu, jako mocno zaprawiona w spaniu z karaluchami i jedzeniu z lokalsami turystka. Nie ma to tamto, fajnie jednak mieć NIECO większy budżet podróżując!

Tym razem, mimo ambitnych planów, nie ruszyłam się nawet za miasto, aby odkryć wyspę Penang, bo po prostu nie było na to czasu. Do Georgetown przyleciałam na 2 dni, głównie po to, aby odwiedzić ambasadę indonezyjską i poza tym udało mi się jedynie pochodzić po mieście z genialną mapką streetartową w ręku, odkrywając kolejne murale. Wiele spośród nich pamiętałam z poprzedniej wizyty w mieście, co mnie trochę rozczarowało, bo o ile w Yogyakarcie co i rusz wypatruję nowości na ścianach, tu widać jak coś namalują, potrafi to przetrwać lata. Nuuuda ;)

Te najbardziej znane są autorstwa Ernesta Zacharevica, Litwina, który wypromował Georgetown jako miasto street artu. Od tego jednak czasu coraz więcej artystów zaczęło dostrzegać jego potencjał i przyjeżdżać tu z całego świata, aby coś na ścianach namalować:

Nawet hotele z wyższej półki reklamują się tu malowidłami ściennymi:

Georgetown pełne jest sklepików z antykami, unikalnymi pamiątkami, kawiarni…

Wszystkie murale ze zdjęć znajdują się w centrum miasta, bardzo kompaktowego i łatwego do ogarnięcia na piechotę w jedno popołudnie, a z całą pewnością drugie tyle jest na jego rogatkach! Ciągle mało? Podejrzyj ich więcej na mapce street artu przygotowanej przez miasto.

Regionalna Organizacja Turystyczna na Penang (to wyspa, na której znajduje się Georgetown) w ogóle odwala kawał dobrej roboty, przygotowali też inne mapki, w tym taką dla smakoszy malezyjskiej kuchni.

Przed wylotem do Georgetown byłam do ostatniej chwili tak zapracowana, że nie miałam czasu poczytać nic o miejscowym jedzeniu, nie bardzo więc wiedziałam gdzie jeść, żeby potwierdziła się opinia, że to miasto słynie z różnych pyszności. Ponoć nawet Malezyjczycy z innych części kraju zachwycają się tutejszą kuchnią. Na codziennym night markecie nie trafiłam na nic dobrego, a ceny były dość wygórowane, jak to w modnym turystycznym miejscu bywa. Kilka indyjskich knajpek, na wizytę w których cieszyłam się najbardziej, też zawiodło. Cóż, następnym razem (bo nie mam wątpliwości, że taki będzie!), teraz już mając tę świetną mapkę, przygotuję się lepiej.

Bardziej niż islam czuć tu inne religie: