Polka w Indonezji – wycieczki Jawa Centralna i Wschodnia
Polka w Indonezji – wycieczki Jawa Centralna i Wschodnia
Fajnie czasem wpaść do domu. Wyspać się w swoim łóżku, wyjąć w końcu ciuchy z szafoplecaka i poukładać je w prawdziwej szafie, posiedzieć przed kominkiem, patrząc na śnieg za oknem. A jak w tym czasie zjadą się goście, to i jest okazja, żeby się sprzed tego kominka ruszyć i coś w okolicy zobaczyć.
Przenieśmy się na chwilę jakieś 8000 km na zachód od Indii. Bo przecież w Polsce też jest cała masa ciekawych miejsc.
Warszawa, kiedyś znienawidzona, niepostrzeżenie awansowała do grona moich ulubionych polskich miast. Często przeze mnie odwiedzane fotoplastikon i pijalnie czekolady Wedla :) to bezsprzecznie ulubione miejsca w stolicy. Tym razem chciałam odkryć coś nowego i wybrałam się na krótki spacer po żyjącej swoim życiem Pradze.
Samolot z Palmy de Mallorca przybył na lotnisko w Balicach przed czasem. Irlandzki Ryanair chwali się, że ma największa procentowo punktualność spośród wszystkich europejskich linii lotniczych. Dziwię się, że latając z nimi już tyle razy dopiero odkryłam, na czym ten kruczek polega.
Udało mi się wrócić do kraju akurat na Euro 2012 :) Tym razem pojeździłam trochę po Polsce, głównie pociągami, odwiedzając miasta rozgrywek meczy.
…nareszcie wzięli się za odświeżanie naszego słowiańskiego odpowiednika Walentynek :)
Tysiące kilometrów pieszo, na rowerze, skuterze, motorze, w kajaku, na grzbiecie wielbłąda, w tuk-tukach, rikszach, autobusach lokalnych i sypialnych, w pociągach, na łódkach i promach. Drugie tyle w samolotach. Ponad 7 miesięcy spędzonych w podróży.
Więcej szalonych wspomnień i nowych doświadczeń niż w ciągu całego wcześniejszego życia.
Setki poznanych ludzi z różnych kontynentów. Z niesamowitymi, inspirującymi historiami życiowymi. Notatnik pełen numerów tel. i adresów mailowych, które często nawet nie pamiętam do kogo należą. Kilka przyjaźni trwających do dziś.
30 gb zdjęć i filmików, a w głowie mnóstwo obrazów, smaków, zapachów i dźwięków, których nie da się przelać na „papier”.
Wróciłam.
Spakowana we 'wstydzę-się-przyznać-ile’, ale więcej niż te planowane 8 kg, kilka dni temu wyruszyłam. Na początek do Warszawy, żeby pożegnać się z przyjaciółką i odwiedzić rodzinkę, bo przecież w tym roku nie spędzę z nimi świąt. Stolicę znam w miarę dobrze, bo bywam tam często, także 'zwiedzanie’ ograniczyło się do wizyty w „Koperniku”. Ale potem przyszedł czas na zupełnie mi nieznany wschód Polski i przekraczanie granicy z jakże egzotyczną Ukrainą :)
(w słowniku języka polskiego jako 'rajzefiber’- co za okropne spolszczenie!). Fernweh męczący mnie już od dłuższego czasu ustępuje jej miejsca, nareszcie! I jak tu nie lubić niemieckiego? :)
Miało być spontanicznie i bez wielkiego planowania, spakować się jednak trzeba z głową, bo nieduży plecak przez kolejne kilka miesięcy ma być całym moim dobytkiem.