„Pet nitnoj krap”

Oberwało mi się, że za mało piszę o jedzeniu, więc proszę bardzo!

„Pet nitnoj krap” to zwrot, którego powinien nauczyć się każdy, kto nie lubi na ostro ;) Znaczy to ni mniej, ni więcej, tylko „mało pikantne”. Wprawdzie tajskie jedzenie dość rzadko ma aż tyle chilli, żeby nie można go było przełknąć, ale zdarzają się i takie niespodzianki, szczególnie kiedy jada się na ulicznych stoiskach, więc wybierając się do Tajlandii zapamiętajcie te trzy słowa.

Nie moge az uwierzyc, ze podczas mojego poprzedniego pobytu w Tajlandii nie znalam nawet kilku podstawowych zwrotow, takich jak „dzien dobry” czy „dziekuje”. Poruszalam sie wtedy wylacznie sciezkami typowo turystycznymi i nie za wiele z jedzenia poznalam, jedzac prawie tylko w knajpach. Tym razem eksploruje lokalna kuchnie tam, gdzie wystepuje ona w niezmienionej pod turystow postaci- na lokalnych bazarach i w jadlodajniach, gdzie bialy czlowiek pojawia sie rzadko. Trzeba sie troche po miescie najezdzic, zeby tam trafic, ale warto- w dzielnicach, gdzie turystow malo, ludzie sa jeszcze bardziej przyjazni. Podstawowa zasada jest wybieranie takich miejsc, gdzie kreci sie duzo lokalsow- wiadomo wtedy, ze jedzenie jest swieze i raczej nie powinno nam zaszkodzic. Z moich doswiadczen wynika, ze latwiej juz sie zatruc w drozszych knajpkach niz na ulicy, gdzie przerob jest ogromny. Drobne klopoty z zoladkiem zdarzaja mi sie do tej pory co kilka dni, ale powazne zatrucie przechodzilam tylko raz- po jedzeniu w Subway’u.

Bazary z jedzeniem sa wszechobecne w calej Azji Pd-Wsch, ale w Tajlandii o nie najlatwiej i sa najciekawsze. W Chiang Mai w kazda sobote i niedziele dodatkowo uliczki w centrum miasta zamieniaja sie w jeden wielki stragan- raj dla podniebienia! Przez kilka godzin chodze po ulicach, probujac wszystkiego po kolei- po kilku tygodniach spedzonych w tym kraju i kilku miesiacach w innych, jeszcze mi sie to nie znudzilo i chyba nigdy nie znudzi i wciaz tyle rzeczy jest dla mnie nowych.

Podstawa jest pad thai, czyli makaron z kielkami bambusa, jajkiem, tofu lub kurczakiem i czasem orzeszkami ziemnymi, ale poza tym tez jest w czym wybierac.

No to jedziemy:

Mozna zalapac sie na lody kokosowe z dodatkiem kukurydzy (!), mini slodkie pomidorki, a dodatkowo teraz jest tu sezon na truskawki, wiec sa one wszedzie. Trzeba tylko uwazac, bo w wielu miejscach podaja je z sola, fu!

Tu tez maja sticky rice, najczesciej z dodatkiem mango.

Kurczak na patyku to juz standard, ale tym razem odkrywam mini jajeczka w panierce. Sa przepyszne, bo skladaja sie prawie tylko z zoltka.

Oprocz jedzenia i suwenirow, na Chiang Mai Walking Street (bo tak sie te weekendowe bazarki nazywaja) spotkac mozna ulicznych grajkow, tancerzy i innych artystow. Wielu z nich jest niepelnosprawnych, sa tez dzieciaki. To mi sie bardzo tu podoba- prawie nie ma zebrakow, kazdy probuje zarabiac na zycie, tworzac cos.

W miescie jest tez sporo knajpek ze zdrowa zywnoscia- to plusy obecnosci mnostwa turystow :) Ceny nie naleza tam wprawdzie do najnizszych, ale od czasu do czasu fajnie wybrac sie na sniadanie na owsianke z bananami i mango z dodatkiem bardzo tu popularnego i zdrowego soku z perza.

Uwielbiam ten kraj, chyba najbardziej z wszystkich dotychczasowo odwiedzonych! Lokalsi sa juz przyzwyczajeni do turystow, bo przeciez turystyka kwitnie tu juz od wielu lat, ale w przeciwienstwie do innych osciennych krajow, tu przez ten turystyczny boom nie zmienilo sie ich podejscie do nas- wciaz sa usmiechnieci i przemili. A na dodatek niesamowicie wyluzowani i ciesza sie zyciem. Oczywiscie w branzy turystycznej zdarza sie chamstwo i oszustwa, ale wiekszosc Tajow ma tak przyjazny, pozytywny wyraz twarzy, ze az milo na nich patrzec. Nawet z turystami witaja sie, skladajac rece jak do modlitwy i pochylajac glowe, co jest oznaka szacunku.