Pożegnanie z krajem uśmiechów

Z wizą indyjską w ręku wsiadłam w pociąg sypialny z Chiang Mai do Bangkoku. Podróż okazała się dłuższa niż było to w planie, ale to przecież nie powinno dziwić w Azji. Mieliśmy jechać godzin 14, jechaliśmy 21. I to z dwoma przesiadkami w autobus, bo po drodze były uszkodzone tory. Kilka ostatnich dni w Tajlandii…

Najgorsze, ze nad ranem nikt nie obudzil mnie, zeby poinformowac, ze trzeba sie przesiasc sie w autobus i przypadkiem zadzwonil akurat moj budzik, kiedy zobaczylam ludzi wsiadajacych do pociagu juz w droge powrotna do Chiang Mai ;)

Juz drugi raz pokonywalam te trase, tym razem wybralam jednak najtanszy pociag i nie zauwazylam jakiejs wielkiej roznicy w porownaniu do tego o klase wyzej, ktorym jechalam ostatnio. Bylo wygodnie i w miare czysto – to wciaz lepsze, niz niektore polskie pociagi.

Autobusy na tej trasie mozna znalezc o polowe taniej, ale poznalam kilka osob, ktore zostaly w nich okradzione, wiec wole nie ryzykowac. Ponoc w luku bagazowym siedzi koles i rozcina nozem bagaze, dobierajac sie do ich wnetrza. Sa tez autobusy VIP, w ktorych kradzieze nie sa tak czeste, ale one sa drozsze nawet niz pociag.

Centrum Bangkoku jest nowoczesne i zadbane (szczegolnie metro i kolejki podmiejskie!), ale miasto z okna pociagu zaskakuje mnie olbrzymimi, rozleglymi slumsami, przez ktore jedzie sie co najmniej godzine, wjezdzajac do miasta- tak, tak, widzialam je juz wczesniej, ale w glowie mialam obrazek czystego, dobrze rozwinietego miasta, te biedne dzielnice ulecialy mi z pamieci. Niestety aparat akurat sie rozladowal- trzeba bedzie tu jeszcze wrocic!

Jak tylko wychodze z dworca Hualampong, uderza mnie nieznosna fala goraca- mam wrazenie, ze tu zawsze jest bardziej upalnie niz w jakimkolwiek innym miejscu Azji, a to wszystko przez smog. Na dodatek chwile pozniej rozpoczyna sie ulewa i trwa akurat przez cala moja droge do guesthousa…Spiesze sie, wiec brne twardo w tym deszczu i po kilkunastu minutach przemoczone mam doslownie wszystko, nawet rzeczy na dnie plecaka, mimo pokrowca, w ktory jest on owiniety. W koncu jednak, kiedy jestem juz w miare blisko celu, ale sciana deszczu wcale nie slabnie, zgarnia mnie z ulicy jakis facet i zaprasza do swojego biura, w ktorym siedzi cala rodzinka. Jego corka mowi nawet po angielsku, bo studiowala w Stanach. Czestuja mnie piciem i kaza poczekac, az deszcz ustanie. Niesamowicie mili, tak jak gdy kiedys rozkraczyl mi sie rower na srodku ulicy i natychmiast z pobliskich sklepow wybieglo trzech facetow, zeby mi pomoc.

Przestaje padac i udaje sie w dalsza droge- brodze po chodniku po polowe lydek w wodzie! Ulice sa ostro zalane i boje sie, zeby nie zamkneli tez i lotniska, z ktorego mam nastepnego ranka leciec, ale po paru godzinach po wodzie nie ma sladu- wyglada na to, ze po ostatniej wielkiej powodzi niezle ulepszyli system odplywu wody.

Kobitka w recepcji guesthousa, widzac taka zmokla kure, oferuje mi recznik, za ktory normalnie sie placi oraz 2kg prania za darmo :)

Jako, ze mam tyle godzin opoznienia, nie zdazam na najwiekszy w tym rejonie Azji bazar- Chatuchak Market (inaczej zwany Weekend Market). Przykro mi, suwenirow z Tajlandii wiec nie bedzie :P

Wybieram sie za to do ogromniastej galerii handlowej MBK, w ktorej znalezc mozna m.in. stoiska z tania elektronika. Jest tam taniej niz w wielkich sklepach typu Media Markt, a poza tym sprzedaja wszystko bez 7% podatku, ktorego zwrot i tak mozna uzyskac na lotnisku, kupujac sprzet drozej w „normalnych” sklepach.

Poznajcie jeszcze dwoch moich nowych towarzyszy podrozy:

Wprawdzie to nie lustrzanka, ktora mi sie od dawna marzyla, ale ma 7x zoom optyczny, wydaje sie wiec dobrą alternatywą dla najtanszej nawet lustrzanki, do ktorej musialabym dolozyc wiecej i od razu dokupic dodatkowy obiektyw. Elektronika, co dziwne, jest tu drozsza niz w Europie, ale zakup aparatu nie mógł juz dluzej czekac, szkoda mi tylu zmarnowanych okazji do super zdjec! Tak wiec od nastepnego wpisu fotki beda juz robione moim nowym cudenkiem :)

A drugi towarzysz podrozy to Krzysiek, kolega kolezanki, ktorego nigdy wczesniej nie mialam okazji poznac i spotkalismy sie dopiero tu, w Kalkucie.

Jeszcze na lotnisku w Bangkoku poznalam Anglika, ktory znal Kalkute i dowiozl mnie tam w calosci do centrum miasta oraz pokazal pare miejsc. Kolejny raz mysle sobie, jak dobrze byc samotna dziewczyna w podrozy- zawsze sie tacy pomocni znajda ;)

A w samolocie- Hindusi z klasy sredniej i wyzszej wylansowani, jak to tylko mozliwe- w uszach diamentowe kolczyki, ubrani od stop do glow w markowe ciuchy i, uwaga….paznokcie u stop pomalowane na rozowo! :D

Wrazenia z pierwszych dni w Indiach wkrotce, a poki co zyczcie mi wytrwalosci w odnalezieniu sie w tym innym świecie- przyda sie!

I jeszcze kilka ostatnich ujec z Bangkoku: