Gili Meno – dla zakochanych i samotników

Normalnie zaliczam się do tej drugiej grupy, a tym razem w dodatku pojechałam na wakacje w parze, więc Meno byłam bardzo ciekawa. Czułam, że spośród trzech Gili to ta spodoba mi się najbardziej. Cóż, na pewno można jej przyznać tytuł najspokojniejszej, ale dla reszty zachwytów usłyszanych od znajomych przed wyjazdem nie znalazłam wytłumaczenia…

Kiedy przypłynęliśmy na Meno i niedaleko od przystani zobaczyliśmy koślawe bungalowy bez klimatyzacji, odważnie zajrzeliśmy do recepcji, pytając o cenę. Wyglądały na max. 200 k (60 zł). Odpowiedź ścięła nas z nóg – za coś takiego chcieli 600 k (prawie 180 zł!) i nie byli skorzy do najmniejszych negocjacji. Pierwsze wrażenie o wyspie było więc takie se, ale ok – w końcu nazywają ją „honeymooners island”, a przecież na miesiącu miodowym mało kto oszczędza.

Pierwszą noc spędziliśmy w wiosce w środku wyspy – bo tam mniej atrakcyjnie, a więc i taniej niż nad samym morzem. Już bez plecaków chcieliśmy spokojnie rozejrzeć się po bliższej i dalszej okolicy i wybrać coś przystępnego cenowo na samej plaży.

Miała to być najcichsza z wysepek i faktycznie za dnia tak było. A ja spokój i ciszę lubię. Potem zaczęło się jednak wiejskie wesele. Pewnie kilka lat temu zachwyciłabym się tym i pobiegła tam z aparatem, teraz jednak marzyłam o teleportacji, bo nic to już dla mnie egzotycznego. Aż do rana w całej wsi rozbrzmiewała skoczna muzyka dangdut. Sama nie wiem jakim cudem zasnęłam, bo przebijała się dość mocno nawet przez zatyczki do uszu, a gdy obudziłam się około 3 w nocy, muzykę próbował przekrzyczeć chłopiec z okolicznego meczetu. Tak na oko (czy raczej ucho) przechodził właśnie mutację. W dodatku wybierając pokój, rzuciłam tylko szybko okiem na łazienkę, stwierdzając, że wygląda całkiem przyzwoicie. Dopiero po bliższym kontakcie okazało się, że pokój długo nie był sprzątany, bo trzeba było lawirować między zdechłymi karaluchami (tylko w okolicy prysznica naliczyłam ich 4), a w kątach rozciągały się potężne pajęczyny pełne mrówek. Czy może być gorzej???

Chyba może. Cała wyspa wygląda jakby niedawno przeszło tu tsunami, huragan czy jakiś inny kataklizm. Syf, brud i malaria (ta na szczęście tylko w przenośni ;)), opuszczone domy w ruinie i pustki, jakby się było na środku jakiejś sawanny, a potem nagle znikąd wyrastają jakieś bungalowy i znak po angielsku oznajmia, że mają ciepłą wodę, wifi, klimę i śniadania (oczywiście europejskie!) w cenie. Dziwne kontrasty. Wszędzie walają się gałęzie, pełno suchych liści palmowych, nie wspominając już o śmieciach, które ogólnie są nieodłącznym składnikiem indonezyjskiego krajobrazu, ale tu są widoczne bardziej niż gdziekolwiek indziej.

Na Meno mają jeziorko. Oprócz tego są też zarośla mangrowe. Jedno i drugie to wylęgarnia komarów. Jak one nas na tym Meno pożarły! Spaliśmy pod moskitierą, zamykaliśmy na noc okna i paliliśmy spiralę przeciwkomarową, a one mimo to jakoś dostawały się do środka i cięły.

Podobnie jak i na Gili Air, tak i tu bez skutku pytaliśmy o warung, w którym jedzą miejscowi. Wszyscy kierowali nas do niby lokalnie wyglądających knajpek w centrum wioski, ale ceny były tam takie same jak w jednej z knajpek na plaży – przynajmniej w anglojęzycznym menu, które nam notorycznie podawali. Mój Indonezyjczyk wciąż narzekał, że „wszystko jest przyprawione na europejską nutę, zero smaku ma to jedzenie!”. Mi czasem nawet smakowało, ale faktycznie, np. do curry dorzucali składniki i przyprawy, których w Indonezji się nie jada, wszystko i wszędzie pod podniebienie turystów.

Od wielu osób słyszałam, że to właśnie na Meno pod wodą najłatwiej zobaczyć żółwie – a na tym bardzo mi zależało. Niestety nie udało mi się to ani razu w ciągu kilku dni snorkowania z plaży w różnych punktach polecanych przez innych jako „te żółwiowe”. Może po prostu miałam pecha? I tu oczywiście można wybrać się na wycieczkę snorkelingową, ale ze względu na niski sezon i mało turystów, wiązało się to z wynajęciem prywatnej łodzi, za co chcieli jakieś kosmiczne kwoty. Tu, tak samo jak i na innych Gili, też wybijają ryby dynamitami, co skutkuje, jak łatwo się domyślić, bardzo zniszczoną, szaroburą rafą. Za to na brzegu wiszą tablice o „sustainable development of the fishery sector”.

Plaże na Meno też nie grzeszą urodą, najładniejsza jest chyba ta zaraz na południe od przystani, ale przynajmniej (tak jak na wszystkich Gili) widoki są pierwsza klasa – jak tylko się trochę rozchmurzy:

Jak teraz oglądam te beztroskie wakacyjne fotki to wydaje mi się, że nie było tam tak źle, ale wtedy, rozczarowani Meno na całej linii, nie mogliśmy się wręcz doczekać, żeby ją opuścić. Negocjując stawkę za nocleg z góry umówiliśmy się jednak, że spędzimy tam trzy noce. Jak dla mnie Meno to najbardziej sztuczna z trzech Gili. Decyzję o wyjeździe podjęłam, kiedy z samego rana poszłam na pustą (!) plażę i w ciągu pół godziny przeszło trzech sprzedawców bransoletek, wciskając mi coś kiedy czytałam sobie książkę. Jako że byłam jedyną w okolicy turystką, nie chcieli odczepić się tak łatwo.

Na pewno mając większy budżet, śpiąc i jadając w droższych miejscówkach, można tu przyjemnie odpocząć, chociaż nie wiem, czy odpowiadałoby mi pławienie się w luksusach w otoczeniu tych śmieci…

Ja, z moim umiłowaniem do ciszy, spokoju i pustki, najbardziej nastawiałam się na wizytę na Meno właśnie i broniłam przed Gili Trawangan rękami i nogami. A. zapowiedział jednak, że więcej nie pojedzie ze mną na wakacje jeśli nie pójdę na kompromis i nie popłyniemy też na sąsiednią Gili T. Zgodziłam się, nie może przecież być zawsze po mojemu…

Praktyczne info:

• Stosunek jakości do ceny w przypadku noclegów jest na Meno gorszy niż na pozostałych Gili – za 150 k można tu znaleźć bungalow z wiatrakiem, ze słoną wodą pod prysznicem i bez umywalki. Za tyle samo można przenocować w środku wyspy, z klimatyzacją, jednak warunki są dalekie od przyzwoitych. My szukaliśmy czegoś pomiędzy – czystego, ale bez luksusów w stylu ciepłej wody. Wybraliśmy Blue Coral na północym skraju wyspy.
• W wiosce, obok meczetu (i bez klimy, która się tu jednak bardzo przydaje!) są i pokoje już za 100 k – lokalne homestaye przy muzułmańskiej rodzinie, ale spaniem w takich miejscach nie chcieliśmy rujnować sobie wakacji ;)
• Knajpki turystyczne mają podobne ceny do tych na Gili Air i Trawangan. Autentycznych knajpek lokalnych nie stwierdzono.
• Na Meno można wypożyczyć rowery, jednak są sporo droższe niż na sąsiednich wysepkach – płaciliśmy po 50 k za dobę, a o negocjacji była mowa tylko przy wypożyczeniu na dłużej.
• Zestaw do snorkellingu (maska+rurka) to 20 k na dzień

Masz lepsze doświadczenia z Gili Meno? Podziel się koniecznie!