Gili Air – dla każdego coś miłego!

Na Air trafiliśmy przypadkiem, ale niespodziewanie stała się moją ulubioną z trzech odwiedzonych Gili*. Planowaliśmy z Bangsal płynąć prosto na Meno i tam zrobić sobie bazę wypadową na pozostałe wysepki, jednak okazało się, że łódka była tylko jedna, rano, a na kolejną trzeba czekać kilka godzin. Za kilka minut odpływały za to inne – na Air i Trawangan. Decyzja była prosta. No dobra, spędzimy na Air kilka godzin i popołudniu przemieścimy się na Meno. Już na miejscu postanowiliśmy jednak dać jej szansę i zostać choć jedną noc. Teraz żałuję, że tak krótko!

Szukanie noclegu zajęło nam dłuższą chwilę. Najpierw trafialiśmy na same malutkie i śmierdzące stęchlizną (a przy tym wcale nie najtańsze) pokoje. Ceny w co ciekawszych miejscach, ze względu na niski sezon, negocjować się dało, ale wciąż nas nie zadawalały. Tym razem ustaliliśmy sobie nieco wyższy limit niż zwykle: 200 k (ok. 60 zł) za pokój, bo nie mieliśmy już ochoty spać w zagrzybionych i gorących klitkach. Miało być tanio, ale nie za wszelką cenę. Dopuszczaliśmy też spanie w pokoju z klimatyzacją od czasu do czasu, bo zarówno Lombok, jak i Gili, okazały się o tej porze roku (grudzień) wyjątkowo upalne i suche – w tym sezonie el niño namieszał w Indonezji nieźle, pogoda płata figle i nie pada tyle, ile powinno.

Kiedy już lekko zrezygnowani zastanawialiśmy się, co dalej, na ulicy zagadał nas młody chłopak, którego wcześniej spławiliśmy, stwierdzając, że na pewno jest naganiaczem i dostanie prowizję od miejsca, do którego nas zaprowadzi. Teraz daliśmy mu szansę, bo powiedział, że pracuje w nowo otwartym hoteliku, i zaoferował nam pokój z klimą, wifi i śniadaniem za 200 k. Ok, obejrzymy, zobaczymy, spróbujemy ponegocjować. Pokój okazał się całkiem całkiem, a najlepsza z tego wszystkiego była łazienka pod gołym niebem. Udało nam się zbić cenę do 150 k bez śniadania lub 175 z nim. Okazało się, że był to nasz najlepszy nocleg (i śniadanie ze świeżym sokiem owocowym) podczas podróży. To miejsce to Melbao homestay.

Większość hotelików na wyspach ma tylko słoną wodę – nie z morza, ale z płytko położonych studni.

Na miejscu wypożyczyliśmy też od razu rowery (25 k/dobę, w bardzo dobrym stanie, nówki sztuki) i ruszyliśmy rozejrzeć się dookoła wyspy. Objechać da się ją w pół godziny, ale zatrzymując się co jakiś czas na soczek czy kąpiel w morzu spokojnie można tak spędzić cały dzień, co też uczyniliśmy :) Na dobrą sprawę można ją też spokojnie obejść, ale ja byłam tak spragniona spokojnej jazdy rowerem, czego mi na Jawie baaardzo brakuje, że jak tylko zobaczyłam, ile ich tu jest do wypożyczenia, nie zastanawiałam się dwa razy!

Wybrzeże wyspy niemal w całości zabudowane jest knajpkami ze stolikami na piasku, ale można też (jeszcze) znaleźć niezagospodarowany kawałek plaży. Ceny są w miarę przystępne – od 30 k za danie, 15-20 k za sok. Szukaliśmy czegoś lokalnego i tańszego, ale się nie doszukaliśmy. Jedyny wyglądający tanio warung serwował dania z… Jawy, a i tam za marne i nieświeże jedzenie zapłaciliśmy po 20 k. Rozumiem jednak, że na wyspach ma prawo być drożej, bo prawie wszystko trzeba tu przetransportować – włącznie z wodą, która osiąga tu astronomiczne ceny (do 3 zł za butelkę).

Naszą ulubioną (i jedną z najtańszych wieczorową porą) restauracji była 3w dive, którą odwiedziłam jednak raz jeszcze kilka dni później przy okazji wycieczki snorkellingowej z Trawangan i odkryłam, że ceny były wtedy sporo wyższe – wygląda na to, że knajpki na Air mają dwa różne menu i podmieniają je w zależności od pory dnia. Kiedy przeżywają najazd łódek z wycieczkowiczami z innych wysp, podnoszą ceny.

Za co polubiłam Gili (wszystkie trzy)*?

• za brak motorów i, co z tego wynika, ciszę (no dobra, są tu też meczety…) – bo jest tu zakaz wwożenia czegokolwiek, co ma silnik!
• za łatwość przemieszczania się pieszo czy na rowerze – te 300 m do sklepu można przejść, a nie, jak na Jawie, jechać motorem
• za przyjemne knajpki ze świetnymi (przy dobrej pogodzie) widokami i, jak się dobrze trafi, pysznym jedzeniem w przystępnych cenach – nam nie dane było zbyt długo nacieszyć się widokiem Rinjani, bo nad Lombokiem prawie ciągle wisiały chmury i grzmiało, ale jak tylko na chwilę się wyłonił, był efekt wow!
• za łatwą dostępność – bo są o rzut beretem z Bali czy Lomboku
• troszkę też za plaże – choć po widokach z np. Karimunjavy, a już na pewno z Tajlandii, tyłka nie urywają!
• za krystalicznie czystą wodę i rafę koralową przy samym brzegu – choć też niezbyt spektakularną, bo miejscowi wciąż wybijają ryby dynamitami!!!
• za relatywny brak śmieci – oczywiście tylko w porównaniu do innych indonezyjskich wysp…

Czym wyróżnia się Air? Jest pośrodku z wszystkim – rozmiarem, stopniem zagospodarowania, zatłoczeniem, cenami. Jest tu bardzo spokojnie, ale nie tak nudno jak na Meno i nie tak tłoczno jak na Trawangan, cenowo gdzieś pomiędzy najdroższą Meno i backpackerską (czyli najtańszą) Gili T. Na Air jest gdzie posiedzieć wieczorem przy drinku, choć imprez to się tu nie uświadczy. Można też zaszyć się gdzieś samemu w ciszy i spokoju i wciąż znaleźć kawałek pustej plaży.

*Pisząc „Gili” mam na myśli trzy najpopularniejsze wysepki u wybrzeży Lomboku. W lokalnym języku Sasaków to słowo oznacza ni mniej, ni więcej, a po prostu „wyspę”. Gili jest więc więcej – Nanggu, Asahan, Peagan…, ale to te trzy – Air, Meno i Trawangan, są najpopularniejsze, najłatwiej dostępne i powszechnie znane jako „Gili”.

„Air” to po indonezyjsku „woda” – internety mówią, że nazwa wzięła się stąd, że Gili Air, jako jedyna z trzech, ma źródło słodkiej wody, mimo, że to na Meno, a nie tu, pośrodku wyspy jest jeziorko. Wymawia się to tak, jak wskazuje na to polska pisownia – „air”, a nie z angielskiego „er”, jednak przez turystów tę nazwę zniekształcających już nawet część miejscowych zaczęła mówić „er”.