Gili Air – dla każdego coś miłego!

Na Air trafiliśmy przypadkiem, ale niespodziewanie stała się moją ulubioną z trzech odwiedzonych Gili*. Planowaliśmy z Bangsal płynąć prosto na Meno i tam zrobić sobie bazę wypadową na pozostałe wysepki, jednak okazało się, że łódka była tylko jedna, rano, a na kolejną trzeba czekać kilka godzin. Za kilka minut odpływały za to inne – na Air i Trawangan. Decyzja była prosta. No dobra, spędzimy na Air kilka godzin i popołudniu przemieścimy się na Meno. Już na miejscu postanowiliśmy jednak dać jej szansę i zostać choć jedną noc. Teraz żałuję, że tak krótko!

Szukanie noclegu zajęło nam dłuższą chwilę. Najpierw trafialiśmy na same malutkie i śmierdzące stęchlizną (a przy tym wcale nie najtańsze) pokoje. Ceny w co ciekawszych miejscach, ze względu na niski sezon, negocjować się dało, ale wciąż nas nie zadawalały. Tym razem ustaliliśmy sobie nieco wyższy limit niż zwykle: 200 k (ok. 60 zł) za pokój, bo nie mieliśmy już ochoty spać w zagrzybionych i gorących klitkach. Miało być tanio, ale nie za wszelką cenę. Dopuszczaliśmy też spanie w pokoju z klimatyzacją od czasu do czasu, bo zarówno Lombok, jak i Gili, okazały się o tej porze roku (grudzień) wyjątkowo upalne i suche – w tym sezonie el niño namieszał nieźle, pogoda płata figle i nie pada tyle, ile powinno.

Kiedy już lekko zrezygnowani zastanawialiśmy się, co dalej, na ulicy zagadał nas młody chłopak, którego wcześniej spławiliśmy, stwierdzając, że na pewno jest naganiaczem i dostanie prowizję od miejsca, do którego nas zaprowadzi. Teraz daliśmy mu szansę, bo powiedział, że pracuje w nowo otwartym hoteliku, i zaoferował nam pokój z klimą, wifi i śniadaniem za 200 k. Ok, obejrzymy, zobaczymy, spróbujemy ponegocjować. Pokój okazał się całkiem całkiem, a najlepsza z tego wszystkiego była łazienka pod gołym niebem. Udało nam się zbić cenę do 150 k bez śniadania lub 175 z nim. Okazało się, że był to nasz najlepszy nocleg (i śniadanie ze świeżym sokiem owocowym) podczas podróży. To miejsce to Melbao homestay.

Większość hotelików na wyspach ma tylko słoną wodę – nie z morza, ale z płytko położonych studni.

Na miejscu wypożyczyliśmy też od razu rowery (25 k/dobę, w bardzo dobrym stanie, nówki sztuki) i ruszyliśmy rozejrzeć się dookoła wyspy. Objechać da się ją w pół godziny, ale zatrzymując się co jakiś czas na soczek czy kąpiel w morzu spokojnie można tak spędzić cały dzień, co też uczyniliśmy :) Na dobrą sprawę można ją też spokojnie obejść, ale byłam spragniona spokojnej jazdy rowerem, czego mi na Jawie baaardzo brakuje.

Wybrzeże wyspy niemal w całości zabudowane jest knajpkami ze stolikami na piasku, ale można też (jeszcze) znaleźć niezagospodarowany kawałek plaży. Ceny są w miarę przystępne – od 30 k za danie, 15-20 k za sok. Szukaliśmy czegoś lokalnego i tańszego, ale się nie doszukaliśmy. Jedyny wyglądający tanio warung serwował dania z… Jawy, a i tam za marny posiłek zapłaciliśmy po 20 k. Rozumiem jednak, że na wyspach ma prawo być drożej, bo prawie wszystko trzeba tu przetransportować – włącznie z wodą, która osiąga tu astronomiczne ceny (do 3 zł za butelkę).

Naszą ulubioną (i jedną z najtańszych wieczorową porą) restauracji była 3w dive, którą odwiedziłam jednak raz jeszcze kilka dni później przy okazji wycieczki snorkellingowej z Trawangan i odkryłam, że ceny były wtedy sporo wyższe – okazuje się, że knajpki na Air mają dwa różne menu i podmieniają je w zależności od pory dnia. Kiedy przeżywają najazd łódek z wycieczkowiczami z innych wysp, podnoszą ceny.

Za co polubiłam Gili (wszystkie trzy)*?

• za brak motorów i, co z tego wynika, ciszę (no dobra, są tu też meczety…) – bo jest tu zakaz wwożenia czegokolwiek, co ma silnik!
• za łatwość przemieszczania się pieszo czy na rowerze – te 300 m do sklepu można przejść, a nie, jak na Jawie, jechać motorem
• za przyjemne knajpki ze świetnymi (przy dobrej pogodzie) widokami i, jak się dobrze trafi, pysznym jedzeniem w przystępnych cenach – nam nie dane było zbyt długo nacieszyć się widokiem Rinjani, bo nad Lombokiem prawie ciągle wisiały chmury i grzmiało, ale jak tylko na chwilę się wyłonił, był efekt wow!
• za łatwą dostępność – bo są o rzut beretem z Bali czy Lomboku
• troszkę też za plaże – choć po widokach z np. Karimunjawy, a już na pewno z Tajlandii, tyłka nie urywają!
• za krystalicznie czystą wodę i rafę koralową przy samym brzegu – choć też niezbyt spektakularną, bo miejscowi wciąż wybijają ryby dynamitami!
• za relatywny brak śmieci – oczywiście tylko w porównaniu do innych indonezyjskich wysp

Czym wyróżnia się Air? Jest pośrodku z wszystkim – rozmiarem, stopniem zagospodarowania, zatłoczeniem, cenami. Jest tu bardzo spokojnie, ale nie tak nudno jak na Meno i nie tak tłoczno jak na Trawangan, cenowo gdzieś pomiędzy najdroższą Meno i backpackerską (czyli najtańszą) Gili T. Na Air jest gdzie posiedzieć wieczorem przy drinku, choć imprez to się tu nie uświadczy. Można też zaszyć się gdzieś samemu w ciszy i spokoju i wciąż znaleźć kawałek pustej plaży.

*Pisząc „Gili” mam na myśli trzy najpopularniejsze wysepki u wybrzeży Lomboku. W lokalnym języku Sasaków to słowo oznacza ni mniej, ni więcej, a po prostu „wyspę”. Gili jest więc więcej – Nanggu, Asahan, Peagan…, ale to te trzy – Air, Meno i Trawangan, są najpopularniejsze, najłatwiej dostępne i powszechnie znane jako „Gili”.

„Air” to po indonezyjsku „woda” – internety mówią, że nazwa wzięła się stąd, że Gili Air, jako jedyna z trzech, ma źródło słodkiej wody, mimo, że to na Meno, a nie tu, pośrodku wyspy jest jeziorko. Wymawia się to tak, jak wskazuje na to polska pisownia – „air”, a nie z angielskiego „er”, jednak przez turystów tę nazwę zniekształcających już nawet część miejscowych zaczęła mówić „er”.