Rishikesh – coś dla ciała, coś dla ducha

Do Rishikeshu pojechałam z nadzieją na odetchnięcie od zgiełku, hałasu i spalin – w końcu miasteczko zwane „światową stolicą jogi” powinno służyć relaksowi… Nie doczytałam, że jest to też ważne centrum pielgrzymkowe, co oznacza jedno – tłumy przetaczające się przez wąskie uliczki. Pierwsze wrażenie było więc fatalne i zdawało się nie być od tego ucieczki. Potem odnalazłam tam jednak miejsce idealne i zostałam prawie dwa tygodnie. W dodatku na wspomnienie tych knajpek nad Gangesem aż mi ślinka cieknie!

Zaraz po przyjeździe znajduję pokój z widokiem na rzekę. Standardowo na wstępie pościel jest brudna i muszę prosić o zmianę. Co chwilę są niezapowiadane braki w dostawie prądu (od kilku minut do nawet kilku godzin kilka razy dziennie). Zdarza się, że wracam do pokoju i cieszę się, że wstrzeliłam się w moment, w którym prąd jest, ale zaraz okazuje się, że tym razem to wody brak, „bo to czas na wodę dla świątyni”.

Rzeki ludzi na wąskich uliczkach… Rishikesh byłby naprawdę przyjemnym miejscem, gdyby nie te hordy Hindusów wszędzie. Jest ich po prostu ZA DUŻO!

Już nawet mantry nad rzeką zamiast relaksować tak jak wcześniej, tylko mnie drażnią. I wtedy, rozważając już wyjazd, znajduję swoje miejsce na tym kawałku Ziemi. Niedaleko ashramu, w którym kilka miesięcy spędzili Beatlesi, komponując m.in „Ob-La-Di, Ob-La-Da”, nad brzegiem jeszcze czystego i rwącego w tym miejscu górskiego Gangesu. Cisza, spokój, zajęcia jogi dwa razy dziennie i brak indyjskich turystów/pielgrzymów w promieniu kilkuset metrów! Tego mi było trzeba. Wieczorem ktoś po sąsiedzku gra na skrzypcach morskie opowieści – to jest to!

Kupuję sobie hamak – wreszcie mój własny hamak! Od razu go rozwieszam na tarasie przed pokojem.

Drzwi do pokoju non stop zostawiam otwarte, bo upały przechodzą wszelkie pojęcie – w cieniu jest ponad 40 stopni, a nocami niewiele mniej. Któregoś dnia w czasie poobiedniej sjesty do pokoju wparowuje mi małpa! Ale nie byle jaka, wielkości pięcioletniego dziecka! Stoi w drzwiach i się na mnie złowrogo gapi. Gdy próbuję ją przegonić, szczerzy groźnie zęby i już mam wizję kolejnej serii szczepionek przeciw wściekliźnie… Na szczęście porywa tylko kosz na śmieci, w którym były obierki po papai, i zmywa się je skonsumować.

Rozkład dnia w ashramie jest dość luźny – medytacje zaczynają się o 7:30 (podczas gdy w innych ashramach pobudka jest nawet o 4:30 i trzeba uczestniczyć w całym programie dnia, tu pełna samowolka). Na jogę zjawia się tylko 6 osób z 200 pokoi. Prowadzący Hindus mówi mocnym brytyjskim angielskim. Nic z tego nie rozumiem i pewnie niewiele więcej zrozumiałabym po polsku, bo wydaje polecenia typu „activate your soul” (uaktywnij swoją duszę), „open your hip” (otwórz biodro), „lock your elbow” (zablokuj łokieć) albo „energize your hand” (?), co brzmi abstrakcyjnie.

Moją sąsiadką jest Monika z Delhi, która właśnie rzuciła pracę i przyjechała do Rishikeshu rozmyślać, co dalej zrobić z życiem. Dużo czasu spędzamy razem, codziennie długo rozmawiamy, bo mimo, że to Hinduska, jest bardzo podobna do mnie. Jestem też świadkiem sceny, jak jej kumpela, 40-latka, po raz pierwszy spróbowała podpasek i jest przeszczęśliwa. Monika śmieje się, że jest „prawie jak Angielka”. Ciekawe, czy w ogóle słyszała o tamponach? :P

Monika zabiera mnie na filozoficzne dysputy do sąsiedniego ashramu. Rozmawiają w hindi, ale dają mi książki po angielsku, oczekując, że po ich przejrzeniu włączę się w dyskusję, jednak niewiele dla mnie wynika z tekstów w stylu „body is not action and action is not body”. Guru próbuje mi wytłumaczyć, jak to się ma do energii kosmicznej, wykonując ruchy wokół dzbana z wodą. Kosmos.

Wieczorem modły nad rzeką – bębny i „hare kriszna”. Babcie i dziadkowie podrygujący i klaszczący wcale nie do rytmu. W pewnym momencie wszyscy wstają, palą lampiony i kadzidła, a potem puszczają kwiaty na wodę i piją wodę z Gangesu – jest w końcu święta, można nawet kupić kanistry na nią ze świętymi obrazkami, jak w Lourdes. W tym miejscu woda jest jeszcze w miarę czysta, tu Ganges to jeszcze rwąca górska, lodowato zimna rzeka.

Przestaję oszczędzać na jedzeniu, rozpieszczam się kulinarnie, w końcu to już końcówka mojego pobytu w Indiach i prawie koniec długiej podróży w ogóle. Co by złego o Rishikeshu nie mówić, to raj dla smakoszy! Na obiad i kolację, jak to w świątyni, jest chapati i daal, którymi nie tak dawno zajadałam się w Amritsarze. Za to na śniadanie serwują owsiankę bananową, lepszą niż w niejednej knajpie.

Indyjskie jedzenie mi się chwilowo przejadło, to wszystko pyszne, ale ciężkie, gęste sosy (choć wciąż jestem pod wrażeniem, ile dań można przygotować bez mięsa), a są tu też śmiesznie tanie turystyczne knajpki. Nawet w nich wszystko kosztuje poniżej 2 dolarów. Moja ulubiona to „Little Buddha” z kuchnią włoską, izraelską, meksykańską. Mają też owsiankę z papają czy serek z jaka, z którym serwują np. spaghetti.

Żeby się tam dostać, muszę wziąć shared taxi. Te, które jadą puste, z jakiegoś powodu nie chcą mnie zabrać. W końcu pojawia się jedna z pasażerami i jest też kilka wolnych miejsc, ale nie pozwalają mi wsiąść, mówiąc, że FULL i jak próbuję wcisnąć się mimo wszystko, pchając się tak jak oni, krzyczą na mnie! Teraz już rozumiem, czemu to centrum jogi. Na dłuższą metę żaden normalny człowiek tego nie zniesie i potrzebuje medytacji, żeby nie oszaleć! W końcu udaje mi się pojechać z jakąś rodzinką, kierowca chce ode mnie 10 Rs, a cała reszta płaci 5.

Postój „taksówek” po indyjsku, kto pierwszy, ten lepszy:

Przy jedzeniu poznaję dużo ciekawych ludzi. Obiady jadam na ogół w towarzystwie Izraelczyka, który bardzo nie lubi swojego kraju i kombinuje, jak stamtąd wyemigrować. Ktoś się go pyta: „Ilu was Izraelczyków jest?”, na co on: „5 mln”, „ale nie, nie, ja nie pytam, ilu was jest w Indiach, tylko w Izraelu” :D Chłopak z Iranu mówi, że uwielbia polskie programy  TV, których w Iranie emitują sporo, a szczególnie VIVĘ.

Wszyscy zgodnie przyznają „Indie to NIE wakacje”.

  

A w następnym odcinku – Rishikesh śladami Beatlesów!