Co ja robię tu?!

Jak to się stało, że zamieszkałam w kraju, w którym wszystko jest odwrotnie? „Moja historia” – kolejny z projektów dla Klubu Polek na obczyźnie, prosto z Indonezji!

Był rok 2010. Właśnie obroniłam magisterkę, znajomi rozjechali się po świecie (w końcu studiowałam turystykę!), a ci, którzy zostali, rzucili się w wir pracy, pnąc się po szczeblach kariery, i nie mieli już czasu na spotkania. To był bolesny przeskok z beztroskiego studenckiego życia w to poważne, dorosłe. Do tego doszło złamane serce. Nic mi się w życiu nie układało tak, jak chciałam. Od kilku miesięcy pracowałam w biurze podróży, co kiedyś było moją wymarzoną pierwszą pracą po studiach, jednak rzeczywistość była o wiele mniej ciekawa niż oczekiwania. Siedziałam za biurkiem przez 8 godzin dziennie, na przedmieściach Poznania, w biurze, do którego mało kto zaglądał, i wertowałam jeden katalog za drugim, oglądając te wszystkie egzotyczne kraje na zdjęciach. Tajlandia marzyła mi się od dawna, jednak wydawała się taka odległa, nieosiągalna, bo zarabiałam całe 1500 zł na rękę. Udawało mi się nawet odłożyć z tego co miesiąc trochę grosza, ale w takim tempie na wymarzoną podróż musiałabym zbierać kilka lat. Wcześniej mieszkałam przez rok w Niemczech i wyjeżdżałam na wakacje do pracy do Norwegii, wiedziałam więc, że życie wcale nie musi tak wyglądać.

W końcu zdecydowałam, że muszę wziąć sprawy w swoje ręce, bo nikt tego przecież za mnie nie zrobi. Wręczyłam szefowi wypowiedzenie. Ten nie był nawet zdziwiony, chyba i tak wytrzymałam tam zaskakująco długo. Za miesiąc byłam już w drodze do norweskiego Tromsø, do miejsca, do którego rok wcześniej obiecałam już sobie nie wracać. Miasteczko przepiękne, chodziło bardziej o pracę, która była mocno poniżej moich kwalifikacji. Chęć szybkiego odłożenia większej gotówki wygrała jednak nad ambicjami. Po dwóch miesiącach miałam już sporą sumkę na koncie, kupiony bilet do Tajlandii i pierwszy wpis na blogu.

W listopadzie 2011 r. podekscytowana, ale też lekko przerażona siedziałam w samolocie do Bangkoku z biletem w tylko jedną stronę. Nie miałam pojęcia, na ile mi się Azja spodoba i ile zechcę tam zostać, jednak dawałam sobie nie dłużej niż kilka miesięcy. Zresztą na tyle miało mi wystarczyć pieniędzy. W podróży szybko odżyłam. Codziennie poznawałam nowych, inspirujących ludzi, co utwierdzało mnie w przekonaniu, że jest milion innych sposobów na życie niż przesiedzenie go za biurkiem w pracy. Byli tacy, co powtarzali mi „Taaa, jasne, będziesz podróżować całe życie. Emilka, ty niepoprawna marzycielko, zejdź na ziemię, wracaj do Polski i znajdź sobie pracę jak każdy normalny człowiek”. No właśnie, KAŻDY. Nigdy nie lubiłam podążać za tłumem. Nie przejmowałam się takimi tekstami i teraz współczuję ludziom, którzy tak gadali ;)

Po prawie dwóch latach włóczęgi po Azji (na której temat rozpisywać się nie będę, bo o tym jest blog) przerwanej powrotem do Europy w celach zarobkowych zachciało mi się pomieszkać trochę dłużej w jednym miejscu, nie opuszczając jednak jeszcze Azji. Wypadło na Indonezję, bo po pierwsze, to była wielka biała plama na mapie moich azjatyckich podróży, po drugie – właśnie tam znalazłam ofertę praktyki w marketingu, która, jak się później okazało, była jedną wielką pomyłką (firmy Internship Indonesia nie polecam nikomu), ale zapewniała mi na początek wizę dłuższą niż tylko turystyczna i (wydawałoby się) łatwiejszy start w zamieszkaniu w tak pokręconym miejscu.

Początki były kiepskie – w drodze z lotniska w Jakarcie na dworzec autobusowy zgubiłam telefon, a z autobusu do Yogyakarty (po 17 godzinach jazdy zadymionym autobusem-sauną, bez klimy ani otwieranych okien, w którym połowa pasażerów popalała fajkę za fajką) wysadzono mnie zaspaną na rogatkach miasta, podczas gdy Indonezyjczycy pojechali na terminal autobusowy – taki częsty azjatycki trik, mający na celu zdarcie z naiwnego białasa kasy za dojazd taksówką do miasta. Myślałam, że mój plecak zostanie wyrzucony za mną, bo tak też często bywało, jednak ten został w środku, a kierowca ruszył dalej. W niezasznurowanych jeszcze butach zaczęłam biec za autobusem. Na szczęście na dwupasmówce był korek i ten daleko nie zajechał, a pomogli mi biegnąc ze mną i waląc w drzwi busa chwilę wcześniej przeklęci kierowcy taxi, którzy mieli mnie przecież zaraz oszukać. Po tej akcji już miałam dość Indonezji. Na horyzoncie zobaczyłam jednak znajomy znaczek – wielkie żółte 'M’ i pomyślałam, że to jak oaza w tej miejskiej dżungli. Po raz pierwszy w życiu stwierdziłam, że kocham tę sieć fast foodów i ich darmowy dostęp do internetu ;) Stamtąd udało mi się wysłać wiadomość do Prama, mojego hosta z couchsurfingu. Mimo, że była 5 rano, on już nie spał, bo o tej porze wstawał na poranną modlitwę i zaraz po niej podjechał mnie odebrać.

Pierwsze dni upłynęły mi pod znakiem zastanawiania się „CO JA, DO CHOLERY, TUTAJ ROBIĘ?!”. Szefowa firmy, w której miałam staż, przez kilka dni z rzędu zbywała mnie, każąc mi przyjść do pracy „jutro”. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, jak długo może trwać indonezyjskie jutro :) Miałam więc dużo wolnego czasu, a natłok motorów i kobiet w chustach w tym wielkim mieście, które miało być najspokojniejszym z wszystkich na Jawie, mnie przytłaczał.

Dnia trzeciego wraz z moim hostem wybrałam się na cotygodniowe spotkanie couchsurferów, żeby nawiązać trochę kontaktów. Poznałam tam kilka sympatycznych, niewinnie wyglądających dziewczynek w chustach na głowach i dwóch chłopaków, z którymi rozmawiało się „po europejsku”. Jeden z nich wspomniał, że jest katolikiem. Nie jestem zbyt religijna, ale nieswojo czułam się w tym nowym dla mnie i tak obcym muzułmańskim otoczeniu, więc od razu zaskarbił sobie tym moją sympatię. Następnego dnia wybraliśmy się na koncert, kolejnego na wystawę sztuki. Aldy wciągnął mnie w świat artystów i pokazał, ile w tym mieście się dzieje. Co kilka dni zapraszał na otwarcia kolejnych wystaw swoich znajomych.

Dopiero kilka miesięcy później dowiedziałam się, że zagadał do mnie tylko na prośbę swojego nieśmiałego kolegi. A potem tak jakoś wyszło ;)

Praktyki miały potrwać trzy miesiące. Były świetną przygodą, ale wykonywana przeze mnie praca niewiele miała wspólnego z marketingiem. Do moich zadań miało należeć przygotowanie strategii reklamowej dla restauracji. Miałam na to mnóstwo pomysłów, ale niestety wciąż słyszałam, że są świetne, tyle że zaczniemy je realizować „jutro”, a dziś jeszcze postoję w drzwiach wejściowych z uśmiechem i każdego gościa przywitam wyuczoną formułką po indonezyjsku. Jak małpka na sznurku. Na dodatek polska firma pośrednicząca w tym wszystkim utrudniała mi przedłużenie wizy. Po dwóch miesiącach zrezygnowałam.

Jak na złość dokładnie dzień później zachorowałam na dengę. Nie do końca chyba świadoma, jak poważna to choroba, postanowiłam przeleżeć ją w łóżku, ignorując sugestię lekarza, że może lepiej byłoby położyć się do szpitala. Wtedy też jeszcze nie wiedziałam, że uprzejmi Indonezyjczycy często mają problem ze stanowczym przekazaniem informacji, gdy spotykają się z odmową, więc stwierdziłam, że skoro tylko tak lekko mi to sugeruje i nie naciska, to może wcale nie jest to konieczne. Następnego dnia Aldy, niepytany, wprowadził się do mnie, oznajmiając, że ktoś przecież musi się mną opiekować w czasie choroby. Tak po prostu przyjechał z ręcznikiem i szczoteczką do zębów, a ja w wielkim szoku, bo przecież dopiero dwa miesiące się znamy. Przez tydzień prawie nie spał, czuwając przy mnie, zmieniając zimne okłady na czole, wmuszając we mnie picie i pilnując, żebym brała paracetamol, jak tylko gorączka mi znów podskakiwała i zaczynało mną telepać. Po ponad miesiącu wyciętym z życia zdecydowałam się wrócić do Polski na kilka miesięcy, żeby o siebie lepiej zadbać i wrócić do pełni zdrowia.

Potem była Nowa Zelandia, która marzyła mi się na długo przed Indonezją i, jako, że już wcześniej dostałam roczną wizę working holiday, grzechem byłoby jej nie wykorzystać. Dotarłam tam krótko przed początkiem zimy, od której przecież uciekam jak tylko mogę. Mieszkałam i pracowałam w najpiękniejszej z możliwych okolicy, po dwóch miesiącach skończył się jednak sezon turystyczny, coraz trudniej było o pracę, a mnie znów ciągnęło do Azji. Nie jestem wystarczająco szalona, żeby zmienić w swoim życiu wszystko tylko i wyłącznie dla faceta. Ale… gdy uświadomiłam sobie, że Indonezja jest krajem rozwijającym się i jest tu wystarczająco miejsca dla każdego nowego biznesu, połączyło mi się to w całość. Przecież tego właśnie od dawna chciałam, być sobie szefem! Wróciłam na Jawę. Później okazało się, że prowadzić interesy z Azjatami nie jest wcale tak łatwo, jak się zapowiadało, ale skoro już powiedziałam 'A’…

Czasem tęsknię za Europą, ale w chwilach zwątpienia staram się doceniać, że kiedy tam pada śnieg, ja wygrzewam się na słońcu ;) Nie zamierzam tu osiadać na stałe (każdy tak chyba mówi swoją drogą :P), mimo to niedawno podpisałam kontrakt na wynajem domu na rok. DOMU, czaicie? Kiedy w Polsce stać by mnie było na to, żeby wynająć cały, wcale niemały dom i to z dwoma ogrodami? W salonie mam małą galerię sztuki, bo sprawca mojego zatrzymania się tu jest malarzem. Teraz nie wyobrażam sobie życia bez sztuki, brakowało w nim tego! Zaczęłam nawet sama coś tworzyć. Uczę się języka. Goszczę ludzi z całego świata. Jakbyście wybierali się do Yogyakarty, zapraszam!

Co będzie dalej? Do tej pory bardzo nie lubiłam planować, teraz jednak mam zarys tego, jak chcę przeżyć kolejne kilka lat i wierzę, że uda mi się to konsekwentnie realizować. Lepiej jednak nie zapeszać, życie samo przecież pisze najciekawsze historie. W końcu przez lata zakochana byłam w Niemczech i swoją przyszłość widziałam w tym świetnie zorganizowanym kraju, a wylądowałam w najbardziej chaotycznym z możliwych…

Czytaliście już historie innych Polek rozproszonych po świecie? Niektóre z nich są naprawdę niesamowite!