A może na Pomorze?

Jakby ktoś kilka lat temu powiedziałby mi, że będę marzyć o spędzeniu wakacji w Koszalinie, popukałabym się w czoło. To zawsze był ten nielubiany koniec świata, na którym nie ma nic i nic ciekawego się nie dzieje, a latem staje się polską wersją balijskiej Kuty. Na dodatek wydostać się stąd w Polskę to większa wyprawa niż lot do Azji. Jakże zmieniło się moje podejście do rodzinnego miasta po kilku większych wyjazdach „w świat” i pomieszkaniu na jednej z najbardziej zatłoczonych wysp świata… Przecież to właśnie to NIC jest tu największą atrakcją!

[Wpis powstał w ramach projektu wakacyjnego Klubu Polki na Obczyźnie]

Przyjeżdżając w połowie sierpnia na wakacje DO DOMU też byłam sceptycznie nastawiona do „aż” dwutygodniowego pobytu tu. Przecież ja się tu przez tyle czasu zanudzę, książek do przeczytania mi nie wystarczy! ;) A tu się okazało, że i w Koszalinie, i w okolicy dużo się zmieniło. W centrum miasta powstały fontanny i zalew, nad którym jest plaża i wyciąg do nart wodnych. Można też wypożyczyć rower wodny.

Mimo, że nie mieszkam tu już od dawna, miło obserwować, jak dużo zmienia się tu na lepsze!

Nawet i u mnie na osiedlu, które do tej pory było na tzw. zadupiu, powstała siłownia na świeżym powietrzu, a i autobus dojeżdża tam w końcu częściej niż dwa razy dziennie :)

Dopiero teraz doceniam, jak małe to miasto, jak kompaktowe, i jak tu wszędzie blisko. Do centrum z przedmieść da się dojść piechotą, a na dodatek tak tu spokojnie, cicho. Teraz najbardziej podoba mi się właśnie to, jak bardzo nic się tu nie dzieje, jak leniwie życie płynie i jaka cisza panuje rano, kiedy się budzę. Żadnych motorów, żadnych meczetów, jedynie czasem sąsiad kosiarką pohałasuje.

A jakie jest moje ulubione miejsce w mieście?

Nie mogę się zdecydować – to:

Czy to ;)

Latem właściwie nie trzeba mi nic poza własnym kawałkiem ogródka, ale jak leżenie z książką w hamaku się znudzi to i nad morze blisko, i nad jeziora.

Palmy tu wprawdzie nie rosną, ale i tak nadbałtyckie plaże w porównaniu z azjatyckimi nie wypadają źle – przede wszystkim są szerokie i jest na nich czysto. Polacy widzą to zupełnie inaczej, kręcą nosem na pojedyncze butelki czy plastikowe opakowania walające się po piasku, ale serio – szczególnie przy indonezyjskich plażach naprawdę tu czyściutko!

Szczególnie w weekendy szerokim łukiem omijam popularne wśród turystów z głębi Polski Mielno (a do którego mam niestety najbliżej) czy inne pobliskie wioski. Jaki tam tłok! Z roku na rok coraz ciężej znaleźć nad polskim morzem swój pusty kawałek plaży, bez rzędu parawanów. Moim tegorocznym odkryciem jest maleńka miejscowość Pleśna, gdzie leżąc na plaży wciąż da się usłyszeć szum fal, a nie tylko krzyczące dzieci i sprzedawców lodów nawołujących niczym w Azji.

Jak ktoś od morza woli pojezierza, godzinę drogi od Koszalina – nad jeziorem w Szczecinku – powstał świetny kompleks rekreacyjny. Dookoła jeziora pojeździć można rowerem, zatrzymując się na odpoczynek na plaży. Tu też mają narty wodne i w ogóle, och, ach, pięknie jest.

Pod linkiem więcej zdjęć z sierpniowej wizyty w Szczecinku.

Na bieżąco ciekawe kadry złapane na wakacjach w Polsce wrzucam też na instagrama.

I choć na miesięczny pobyt w Polsce miałam tyle planów, z części już zrezygnowałam, a z innych zrezygnowałabym jakbym tylko mogła, żeby posiedzieć tu dłużej!

Może gdyby lato trwało tu cały rok, całkiem przyjemnie mieszkałoby się na tym moim Pomorzu. W tym roku pogoda w czasie mojego pobytu w domu w miarę się udała, niestety jednak na ogół na północ Polski upały docierają rzadko i nawet gdy w całym kraju narzekają, że „za gorąco”, tu temperatury nie przekraczają raczej 30 stopni – to największy mankament życia na Wybrzeżu dla kogoś tak ciepłolubnego jak ja ;)

A wy, macie swoje ulubione miejsce w Polsce?